Liever het verslag in pdf lezen? >>>
Voetreis van Woudenberg naar Jeruzalem – Israël
Midden-Oosten
2 april t/m 19 april 2009
Donderdag 2 april
Opstaan om 04.30 uur. Om 5 uur brengt Martha me naar Utrecht. Met de trein naar Schiphol. Gevlogen met Turkish Airlines. Ik denk aan het grote ongeluk dat enige weken geleden op Schiphol gebeurde. Een crash met 11 doden en veel gewonden.
Ik ben niet erg vrolijk gestemd. Zie enorm tegen de reis op. In Utrecht begint de ellende al. Ik moet een plasje doen maar op het station zijn de toiletten om deze tijd niet open. Eén is er wel open maar ik heb geen passende munt. Ik voel me alleen, eenzaam. Het afscheid kost veel moeite al laat ik het niet merken.
Op het vliegveld van Istanbul is een stand ingericht met Starbucks-koffie uit Guatemala.
Via Istanbul naar Hatay [Antakya]. Alhoewel ik vooraf ben gecontroleerd blijkt het eten in het vliegtuig opgediend te worden met stalen messen en bestek. Bij een eerdere vlucht kreeg ik een mes niet door de controle.
Goed gevlogen met Turkish Airlines. Goed te eten en te drinken. Ruime zit in de stoelen; op verzoek zit ik bij de exit.
Het vliegveld ligt 30 km buiten de stad Antakya. Taxi genomen naar een hotel in de stad.
In het hotel wordt ‘s avonds om 20.30 uur op de deur geklopt. Welkom in Syrië. Dit is even verassend. Ik krijg fruit aangeboden: een appel, een banaan, kiwi en een sinaasappel.
Er wordt mij medegedeeld dat ik met de bus de oversteek kan maken naar Aleppo in Syrië.
Vrijdag 3 april
Ik denk mijn busreis naar Aleppo in Syrië is geregeld. Dit valt erg mee……. Mis.
Ik moet naar een ander internationale busstation. Ik kom daar aan om 09.30 uur. Daar hoor ik dat de bus van 10.00 uur al vertrokken is. Hij was al vol…..De volgende bus vertrekt om 16.00 uur. Maar de informant heeft al voor een taxi gezorgd!!
Ik heb me dus laten piepelen. Die taxi chauffeurs manipuleren de hele zaak. Het zal zeker niet de eerste keer zijn.
Ik ben dus met de taxi de grens overgestoken. De taxi chauffeur regelt alles voor me. Kost me $ 60,–. Omdat er nog een passagier meegaat. Anders kost het $ 120,– Er moeten maar liefst 4 stempels opgehaald worden met gelijktijdige onderzoeken van bagage en paspoort. In Woudenberg had ik al een nieuw paspoort aangeschaft omdat je met een stempel van Israël erin, Syrië niet binnen komt. Het hele paspoort wordt blad voor blad nagekeken.
Ik had me vooraf veel zorgen gemaakt over de gegevens die ik bij me had over Israël. De stukken, die in de dubbele bodem zitten, worden niet gevonden.
Het stuk van Antakya tot aan de grens [Reyhanli] zou goed te lopen zijn. Veel groene akkers, veel werkende vrouwen op het land, veel kleine dorpjes.
Maar het probleem van het wandelen hier dat zijn de wandelkaarten. Ik ben in Nederland sterk bezig geweest om wandelkaarten te krijgen. Kaarten waar ook de kleinere plaatsjes op staan. En de wegen er naar toe. Immers ik moet beschutting hebben en een slaapplek. Kaarten van b.v. 1:200.000. Ook geprobeerd via Google.
Het is allemaal niet gelukt. De [militaire] overheid blokkeert het. Maar …. ze zijn er wel.
Ik zal dus op een andere manier gaan wandelen dan ik voorgaande jaren gewend was. Noodgedwongen zal ik dus meer moeten reizen.
Vooraf had ik de boeken gelezen van Herman Post en Sebastiaan Fooz. Ik had me er toen over verbaasd dat ze zoveel gelift en gereisd hadden met het openbaar vervoer. Ik stelde toen: het is toch een wandeltocht en geen busreis. Inmiddels weet ik wel beter.
Ook Joop Smit schrijft over zijn wandeltocht naar Jeruzalem. Maar hij heeft geen stap in het Midden Oosten gezet. Hij reisde per vliegtuig van Istanbul naar Jeruzalem.
Op de grens staan veel bemande wachtposten. Aan beide zijden van de grens; dus Turken en Syriërs. Kijken uit met geweren in de aanslag. Doet mij toch weer aan oorlog denken.
Bij de grens staat een file van 3 kilometer aan vrachtwagens. Die chauffeurs staan er 3 dagen aan de grens vertelt een van hun mij. In de brandende zon. Het is er nu 35 graden.
Alleppo/Haleb
De taxichauffeur zet mij in het midden van Aleppo uit de taxi. De Tourist Information [VVV] is gesloten. Sabbat. Na 3 pogingen heb ik een hotel. $ 120,– voor 2 nachten en met ontbijt. Niet erg duur voor zo’n groot hotel.
Ik heb nog steeds geen contant geld voor Syrië bij me. Geen Syrische ponden dus. Bij mijn bank in Woudenberg verkochten ze die niet. Ook niet bij het GWK [grens-wissel-kantoor] in Amersfoort. Geadviseerd werd om het op Schiphol te kopen. Ook daar geen verkoop. Er gaan immers geen toeristen naar Syrië.
Op naar de pinautomaat. Lukt niet. Dan maar met de creditkaart geprobeerd. Mastercard. Ook niet.
Zou het komen door de Sabbat? Die Sabbat loopt van de middag op de vrijdag tot de middag /avond van zaterdag. Morgen nog maar eens proberen.
Noodgedwongen eet ik mijn warme hap maar in het hotel. Dat kan ik dan afrekenen met mijn mastercard.
Mijn prisma woordenboekje Nederlands-Arabisch komt goed van pas. Velen spreken niet of nauwelijks engels.
De dag doorgebracht met een stevige wandeling door de binnenstad van Aleppo. ‘s Avonds Sudoku, puzzelen, lezen en verder wat aanrommelen. Het leven ziet er goed uit.
Ik wil even naar thuis bellen en kom tot de ontdekking dat ik geen bereik heb. Er blijkt geen provider te zijn. Zeg maar geen verbinding met Nederland. Tweemaal was ik met mijn gsm naar de telefoonwinkel van de KPN in Amersfoort geweest. Tweemaal werd me bevestigd dat ik gewoon kon bellen. Nee dus.
Nou, dit begint minder leuk te worden. Geen geld, geen telefoonverbinding.
Gebeld met de huis telefoon van het hotel. Kost me $ 7,– per minuut.
Net genoeg om Martha te vertellen dat ik voorlopig maar even niet zal bellen. In Jordanië misschien?
Zaterdag 4 april
Ik maak me ernstig zorgen over het gemis aan contant geld. In de Nelles gids, waar ik in het algemeen erg tevreden over ben, staat dat er wel in Aleppo gepind kan worden.
Ik maak berekeningen. Ik heb voldoende dollars en euro’s die ik dan kan inwisselen naar Syrische ponden. Mogelijk kan ik dan maandag of dinsdag naar huis.
Mogelijk kan mijn bank in Woudenberg iets ondernemen.
De Jellis gids geeft uitgebreide informatie over de historie en bijzonderheden van de verschillende landen waar ik doorheen zal trekken.
Ook zijn er verkorte “maps” opgenomen van de verschillende steden en gebieden. Ik had dat allemaal in Nederland gefotokopieerd. Ik haal een uitgebreide kaart op bij de TI. Samen met de gegevens uit de Jellis gids krijg ik een goed beeld van de stad. Ik leg mijn probleem over het contante geld voor aan de mevrouw van de TI. Zij verwijst mij naar de Centrale bank van Syrië direct om de hoek. Blijkt om 10.30 uur nog gesloten te zijn. Ik weer terug naar de TI en doe mijn beklag.
Een Nederlander, een toevallig voorbijganger, hoort mijn relaas en brengt de oplossing.
Bij het Sheraton hotel, op ongeveer 2 km uit het midden van de stad staat een wisselmachine waar ik met mijn creditcard contant geld kan krijgen. Als een speer naar dat hotel. En ja hoor alles in orde. Een pak van mijn hart. Ik hoef dus niet voortijdig naar huis. Een tevreden gevoel trek door mijn lijf. Wat heb ik in mijn rats gezeten.
Die Nederlander die ik ontmoet komt uit Amsterdam. Was in Adana gestart. Doet Aleppo aan in Syrië en reist en wandelt dan weer terug naar Izmir waar zijn echtgenote hem over 4 weken zal ontmoeten. Zijn echtgenote werkt nog. Hij is gepensioneerd.
Automobilisten hier in Aleppo zijn gangsters. Soms moet ik springen voor mijn leven. Over rechten van voetgangers hebben ze nog nooit gehoord. Ook op de voetgangers oversteek plaatsen is het een en al ellende. Ze rijden gewoon zachtjes door. Ook door het rode licht. Alleen voor politie agenten hebben ze respect. Wanneer die op een kruising staan dan zijn het een en al beleefde chauffeurs.
Er zijn hier nogal wat vrouwen die geheel gesluierd rond lopen. Ze lopen allemaal aan de arm van een echtgenoot. Alleen zie ik ze niet. Maar het merendeel van de vrouwen is ongesluierd.
Naast zwarte hoofddoekjes zie ik ook veel witte hoofddoekjes. Ik weet niet wat het verschil is. Wellicht een andere richting van de islam?
Ik maak een wandeling door de stad Aleppo aan de hand van de plattegronden uit de Jellis Gids en die van het hotel. Kom uit in het arme verpauperde deel. Verkeerd gelopen. Tjonge wat een ellende . Dit deel is vies en vuil. De mensen zelf niet.
Ik wend me naar het noorden na eerst het nationaal Museum te hebben bezocht. Veel stenen en gebruiksvoorwerpen uit de oude tijd. Voor mij niet erg interessant. Na een uur sta ik weer buiten.
Verder naar het hotel Baron voor een kopje koffie. In de fauteuil gezeten waar ooit inzaten: Charles de Gaulle, Agatha Christie en vele andere beroemdheden. De eigenaar probeert me een reis te verkopen. Ik kom niet van de man af. Plots is er telefoon voor hem. Ik er als een speer vandoor. De volgende ochtend staat ie voor de deur van mijn hotel. Ik moet de koffie en de kaarten, die ik van hem kreeg, betalen. Woest was ie dat ik weggelopen was. Ik betaal maar en geef hem de kaarten terug. Hij vertrekt.
Aleppo is een grote stad. Er wonen 4 miljoen mensen. Ik ontmoet weer de man die mij vanmorgen heeft geholpen om contant geld te krijgen. Hoe is het mogelijk.
Het is een prachtige oude stad met veel historie en cultuur. Er zijn weinig stoplichten in de stad. Op alle belangrijke kruispunten staan wel agenten. Die regelen nog ouderwets het verkeer.
Zondag 5 april
Het vertrek uit het Rega Hotel is erg onrustig. Ik wil met mijn creditcard betalen maar dat kan niet. Betalen kan alleen met de VISA kaart. Gelukkig weet ik de weg nog naar het Sheraton hotel om contant geld te halen. Maar ……nog niet goed. De kamer moet ik met Amerikaanse dollars betalen. Het eten en de consumpties met Syrisch geld. Dus nog een keer naar het Sheraton hotel.
Ik reis vandaag van Aleppo naar Hama. In Hama maak ik mijn dagelijkse wandeling. Dwars door Hama loopt de Orontes rivier. Stilstaand water en erg stinkend met veel troep erin. Een echt riool. Ik kan me er wel prachtig op oriënteren. Hamas is bekend om zijn vele en grote waterraden [noria’s]. Ze hebben vanaf de 4e eeuw het water naar de hoger gelegen irrigatie kanalen gebracht. Er zijn er nog 12 over. Sommige zijn wel 5/6 meter hoog. In Hama wonen al sinds 7000 jaren mensen. President Assad voert er het bewind. Zijn foto’s staan overal. In Hama, maar ook in Aleppo, zijn grote citadel-heuvels.
Wie woonden er in de loop van de jaren zoal in Hama:
De Hoerrieten, de Armenen [11e eeuw voor chr.], de Assyriers, Egyptenaren, Babyloniers, Romeinen, Islamieten [636], de Moezaffariden uit Perzie [1178 – 1342], de Osmanen.
In 1982 nog liet president Assad de stad Hama bombarderen vanwege een opstand door de fundamentalistische Moslim Broederschap.
De taxichauffeur die me vanmorgen met de taxi naar de bus brengt is in een dip. Een maand geleden heeft zijn vrouw hem verlaten. Een kind van 5 jaar bij hem achterlatend. Het kind is nu bij zijn oma [van vaders kant]. De vrouw is teruggekeerd naar haar familie. Hij kan maar niet begrijpen dat de vrouw haar kind achterlaat. Ze is toch de moeder. Zijn kop zit vol…..
Hij vertelt me het verhaal in goed engels en met tranen in zijn ogen. Zijn vrouw had financiële verlangens waar hij niet aan kon voldoen.
Een nieuwe truc om iets te verkopen. Een mooie kaart weggeven van een mooi hotel. Drankje aanbieden en proberen een rondreis aan te smeren met privé-chauffeur en auto. De vent is ongeveer 65 jaar.
In het midden van de stad, vlak bij mijn hotel, is een park. Moet eens erg mooi geweest zijn. Is nu vuil, vies, en gedurende vele jaren niet onderhouden. Er komen twee jongens een praatje maken. Een komt er naast mij op een bankje zitten. De ander blijf staan. Doen erg joviaal. Ik eet mijn sinaasappel die ik met mijn mes schoonmaak. Plotseling pakt hij het mes. Ik ruk het terug en maak dat ik wegkom met het excuus dat ik een afspraak heb. Ik voel aan dat het niet goed gaat. Het voelt dreigend. Wegwezen dus.
Nu ik hier zo rond loopt komt er bij me een grote behoefte naar boven om veel meer te weten over Syrië, Jordanië en Israël. Ik besluit dat ik over de gehele ontwikkeling in het Midden Oosten een studie zal maken.
Ik heb een nieuw zakmes. Het vorige was bij de douane op Schiphol in beslag genomen. Er zitten 7 functies op waaronder een klein nagelschaartje. Toch voortaan maar het eigen nagelschaartje meenemen al was het alleen maar voor het knippen van de nagels van de grote tenen.
Het verschil in het hotel van gisteren en vandaag is enorm. Gisteren betaalde ik $ 145,– per nacht in Aleppo. Vandaag SP 750,– inclusief ontbijt = €13,–. Echt een backpackers hotel. Toch één van de beste hier. De kamer is trouwens prima.
Maandag 6 april
Eerst nog even wat foto’s gemaakt in Hama. Het was gisteren te laat geworden. Dan op pad. Wandelen richting Homs [Hims] is 40 km. Na enige tijd de minibus gepakt. Ik betaal de prijs. Enkele SP. Ik moet meer betalen? Begrijp er niks van. Een passagier maakt het me duidelijk. Ik moet voor twee betalen. Voor mezelf maar ook de rugzak! Maar de rugzak staat op mijn schoot. ……..Nou laat maar.
Ik logeer in het Lord Suites hotel. $ 70,– per nacht. Een prachtige tweepersoonskamer. Af te rekenen in $. Alleen maar in $. Dit is de tweede keer. Gelukkig had ik $ bij me. Eergisteren gekocht in het Sheraton hotel in Aleppo.
Onder het wandelen en reizen heb ik genoeg tijd om nog maar eens voor mezelf vast te stellen waarom ik liever alleen op reis ga dan met een groep.
1. Zelf ontdekken. Zelf alles uitzoeken en ervaren. Dat beklijft veel beter dan wanneer het door de reisleiding is uitgedokterd. Er is nu ook contact met de bevolking. Ondanks de moeilijkheden met de taal. Het nadeel is dat mogelijke “mooie plekjes of gebouwen” niet gevonden worden. Maar met de informaties uit de Nelles gids kom ik erg ver.
2. Gezondheid. Goed opletten zodat ik niks verkeerd eet. De opgelopen ziekte [diaree, uitdroging] van vorig jaar zit nog vers in mijn geheugen. De eerste dagen eet ik alleen soep en brood en veel schoon water. Val lekker af. Komt goed uit want er kunnen nog wel enkele kilo’s af. Ook hier dus weer zelf ervaring opdoen want bij een groepsreis regelt de reisleider de maaltijden. In Nederland heb ik nog wel eens wat kleine klachten. Ik realiseer me dat wanneer ik deze reis goed doorkom het allemaal wel goed bij me zit.
3. Ik kan alleen leven. Dit is mij eigen bewijs. Ik heb geen netwerken zoals Martha. Het zijn mijn eigen “vriendjes” in de sport; Slachtofferhulp Nederland; mijn familie en mijn werk. Dus kom ik alleen te staan; ik zal het redden. Want als ik het hier red dan zal ik het in Nederland zeker redden. Psychologen zegge dan mannen moeilijker overleven dan vrouwen wanneer ze alleen komen te staan.
4. Vrijheid van doen en laten. Zelf alle initiatieven nemen. Eigen plan maken. Voelt erg goed. Daar staat tegenover de eenzaamheid. De eenzaamheid hier drukt een groot stempel op me. Naarmate de reis vordert wordt het steeds erger. Alles alleen doen, alleen eten, alleen de hele avond doorbrengen, alleen alle moeilijkheden oplossen zonder overleg mogelijkheid.
5. Deze wandeltocht heeft me veel geleerd. De waarde van thuis; lekker tussen de familie en [sport] vrienden. Er zijn veel fijne dingen in het gewone leven die in het Midden Oosten tot de uitzonderingen behoren zoals, het openbaar vervoer, de vele voorzieningen, de medische zorg etc. Ik ben me goed bewust dat het allemaal erg belangrijk voor me is. Dus niet altijd maar nemen. Ook geven, rust inbrengen, overleggen. Ik realiseer me dat het thuisfront het niet altijd even gemakkelijk met mij heeft gehad. Maar……..de rekening heb ik natuurlijk ook ontvangen…….en betaald.
Mijn platte geldbuideltje is een mooie uitvinding t.o.v. het tasje dat ik voorheen op mijn buik droeg. Alleen voor het paspoort en de creditcards. Niemand ziet er nog iets van.
Dus ook minder last om aangevallen te worden. Ik zie veel minder mensen naar mij kijken; veel minder “Money” ”Money” en “what is your name” onderweg.
Ik heb de route gevonden naar het kruisvaarders slot de Krak des Chevaliers. Ik moet er eerst voor naar het station en dan verder met de bus. De bus vertrekt morgenochtend om 10.00 uur. Ik hoef niet te reserveren. Het busstation ligt 5 km buiten de stad. Een mooie wandeltocht.
Ik begin het gedoe over het geld nu door te krijgen. Eerst vragen hoeveel iets kost en dan zeggen dat het [veel] te duur is. Dat geldt voor de taxi maar ook voor de hotels.
Bij de hotels eerst even naar de kamer gaan om te controleren en dan zeggen dat het gevraagde bedrag te hoog is. Er gaat maar zo 15 á 20% vanaf.
Ik word toch overal gepiepeld maar dan vang ik hier wat terug. Men heeft erg snel door dat men met een toerist te maken heeft.
In het hotel eerst een soepje met brood gegeten met erna koffie. Ik ben als de dood dat ik iets verkeerd eet. Dus veel soep, brood en water. In de hoek van het restaurant zitten 4 zwart geklede dames met hoofddoekjes. Een van hen rookt de waterpijp aangebracht door een heer in speciale kledij. Enige tijd later gingen 2 anderen ook waterpijp roken onder veel gegiechel. Waarschijnlijk de eerste keer. Ik heb dit nog nooit zo gezien.
Homs zelf is een erg oude stad maar er is weinig overgebleven van historische waarde. Het is amper de moeite waard om het te bezichtigen. De citadel heuvel is militair territorium waar ik niet in mag.
Dinsdag 7 april
Ik ben om 09.30 uur op het busstation. De man die me gisteren te woord stond wacht mij op. De bus is al vertrokken meldt hij mij. Maar….. hij heeft een oplossing voor me. Hij is taxichauffeur en wil me wel wegbrengen naar de Krak des Chevaliers. Hij begint met 2000 SP. Het worden er uiteindelijk 1500 en 100 voor vrouw en kinderen na afloop.
Hij heeft me gewoon te pakken genomen.
Ook met de lunch heeft hij me weer te pakken. Hij vraagt wat ik eten wil en bestelt dat zelf.
Na afloop betaal ik hem en hij de ober weer. Ik zie dat ie wat geld in zijn eigen zak laat lopen.
Het was een erg aardige man!!
Krak des Chevaliers is een mooie kruisvaarders burcht op 750 meter boven ANP. Mooi wanneer ik er op afstand naar kijk. Maar de burcht zelf is een grote ruïne. Alleen de muren staan er nog gedeeltelijk. Pas in 1936 is men met de restauratie begonnen. De burcht is veroverd op de Koerden in 1099. De Johannieters bouwde het uit tot de huidige grootte. [1157-1202]. Is 3 ha groot.
Ik spreek met de architect. Zit alleen in een klein kamertje. Zijn medewerkers werken in de winter niet vanwege de regen.
Beginnen kort weer.
Onderweg van Homs naar Krak des Chevaliers:
— er wonen veel mensen in tenten langs de weg. Schapenhoeders. In de winter regent het hier veel. Alles is groen. Als het gras op is verkassen ze weer.
— Onderweg zie ik ook een grote gasraffinaderij.
— in de buitenwijken van Homs kosten de flats $ 1.600,– per maand zegt de taxichauffeur. Alles en iedereen is hier christelijk. Komt nog uit de tijd van de Kruisvaarders.
Wat verder opvalt:
— alle financiële zaken lopen hier via de VISA kaart. Zelfs de plaatselijke bevolking pint ermee. Met mijn mastercard kan ik slechts contant geld opnemen en dan nog bij een speciaal daartoe ingerichte grote bank. Vandaag lukt dit pas bij de derde bank.
— In het restaurant in Homs: er wordt volop gerookt. Ook jonge mensen. Het ziet er blauw van de mist. Een jong paartje geeft feest. Ineens een oorverdovend lawaai. Muziek. Taart met vuurwerk. 3 oudere baasjes verlaten geïrriteerd het restaurant.
— vandaag hoor ik veel Frans sprekende mensen. Nog van de franse overheersing?
— fietsers rijden aan de linkerkant van de weg. Daar hebben ze meer ruimte. Ik zie trouwens weinig fietsers.
— in Nederland wordt aanbevolen om een fotokopie van het paspoort te maken. Dit dan afgeven in het hotel in plaats van het paspoort. Nou vergeet het hier maar hoor. Echt het originele paspoort afgeven. Terug te ontvangen na betaling.
— in tegenstelling tot Turkije. Ik zie helemaal geen apotheken. Zelfredzaamheid?
— in de reisgidsen staat vermeld dat er een adapter nodig is om elektriciteit te krijgen b.v. voor het opladen van de gsm. Niet nodig hoor. De stekker kan gewoon in het stopcontact.
Woensdag 8 april: Damascus
Omdat ik niet met de gsm naar Nederland kan bellen neem ik de huistelefoon van het hotel.
Ik zie dat er berichten op mijn mailbox worden ingesproken maar ik kan niet afluisteren.
Ik vertel Martha dat ze dit verhaal zoveel mogelijk moet door vertellen. Ik bel c.q. ik kan weer afluisteren zodra ik in Jordanië ben.
Ik let nog steeds erg goed op met wat ik eet. Veel brood, ’s middags fruit en ’s avonds kip als diner.
Ik val wel af maar dat is niet zo erg. Als ik maar gezond blijf.
In Damascus weer aangekomen op een soort aankomst centrale autobusstation. Het is me toch druk en een rotzooi. Enorm. Met een taxi naar de City Center. De chauffeur is oud. Ik denk 80. De taxi is nog ouder!
De chauffeur brengt me naar een hotel, incasseert zijn provisie en is weg. Het hotel is vol. Ik krijg toch een klein kamertje achteraf voor $ 50,–. Ik vind het maar niks. Men belooft dat ik morgen een andere kamer zal krijgen in het echte hotel deel.
De afstand Homs – Damascus is 200 km. De bus deed het in 2 uren. Goed tempo dus. Ook goedkoop. 125 SP = € 2,50.
Ik kom vanmorgen in het busstation en wordt aangehouden door een politieman: het paspoort wil ie zien. Direct achter de man komt een jongeman met een geweer. Alles is in orde.
Er komt een Engelssprekende man naar me toe en vertelt me dat deze actie vaker bij toeristen wordt uitgevoerd. Hij wil dollars zien. Van mij krijgt ie niks.
$ 300,– gekocht via de creditcard bij de Bemo bank. Moet wel 4% provisie betalen.
Bovendien moet ik mijn paspoort laten zien. Dat ligt echter in het hotel.
Terug naar het hotel. Ik krijg mijn paspoort alleen terug wanneer ik mijn kamer betaald heb.
Er zijn overal pin-automaten in de stad. In de winkels kan ik zelfs met de Eurocard/Mastercard betalen.
Weer zo’n aardige truc. Desgevraagd brengt een taxichauffeur mij naar een hotel. Onderweg bepaalt ie zelf welk hotel. Waar ie de meeste tip krijgt. Als ik accepteer en naar mijn kamer ga int hij het tipgeld en een biertje. Ik zie het omdat ik terug kom om een vergeten tas op te halen.
Het hangt hier allemaal mooi aan elkaar.
Nog maar weer eens vastgelegd hoeveel kilometers ik zal afleggen: 770. In 16 dagen. Gemiddeld dus 48 km per dag.
Ik moet veel reizen omdat het wandelen door de woestijn niet gaat. Ik reis eerst en ga dan vanuit mijn hotel wandelen. Ongeveer 20 km per dag.
Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik steeds naar mezelf toe moet leven. Ik moet me niet over van alles druk maken. Laat het maar gebeuren. Alles loopt toch anders en het komt allemaal goed.
Natuurlijk……wel goed opletten hoor.
Ik heb geen goede wandelkaarten kunnen bemachtigen. Ook niet via Google. Ik had zelfs een deskundige ingeschakeld. Maar ook hem is het niet gelukt. Alleen kaarten met de grote wegen en plaatsen. Maar niet de kleine plaatsjes. Maar ze zijn er wel hoor en volop.
Maar ik kan niet overzien of ik wel van a naar b kan lopen. Daarom veel reizen.
Het betekent ook dat ik nauwelijks bij autochtonen kan overnachten en bijna altijd in hotels met alle nare gevolgen van dien.
Het militaire regime houd goede wandelkaarten tegen omdat op die kaarten ook alle militaire kampen te zien zijn. En dat zijn er veel hoor.
Donderdag 9 april
Het hotel van vannacht was rampzalig. Veel lawaai van een groep mensen en de almaar zoemende apparatuur. Echt een backpacker hotel maar dan een slechte.
Er zat een grote tor op mijn bed. Verstopte zich, maar later kon ik hem/haar pakken en op straat gooien. Geen lounge om lekker te zitten. Buiten op een beschut terras kan ik zitten. Het is koud. 12 graden in de avond.
Ontbijt ook op het koude terras. Vette jas aan.
Ik kom in gesprek met een Duits sprekende familie uit Zwitserland. De familie had alles via het internet geregeld en geboekt. Zo goedkoop mogelijk. Hebben we het over de kwaliteit van de kamers. Zegt de moeder: “Ach wat kun je verwachten voor die prijs!”
Ik vraag: zou u niet wat meer luxe willen op de vakantie zegt ze: ach, onze vrienden doen het ook zo. Laat maar.
Ik vertrek en krijg mijn geld, na een smoes, terug. Ik realiseer me dat ik, zij het voor 18 april gereserveerd had in het Sheraton hotel bij de aanvraag van het visum.
Het blijkt een reservering voor een ander Sheraton Hotel te zijn. Een half uur verder met de taxi. Niet goed dus.
Nu geboekt voor één nacht.
Het Sheraton Hotel is eigendom van het Ministerie van Tourisme. Wordt gerund door [operated] Sheraton Overseas Management Corp.
Druk in de weer geweest in de stad. Volgens de aanbevolen route uit de Jellis gids. Er staan 33 punten in genoemd. Ik doe er vandaag 8 waaronder het Nationaal Museum in 2 uren. Bij de oud testamentische voorstellingen zie ik een kleitablet: het eerste alfabet in spijkerschrift.
Drukke dag morgen.
Vanavond mijn krantje op het internet gelezen. Het Algemeen Dagblad. Het is een experiment tussen het Sheraton hotel en Microsoft. Gewoon naar internet en dan naar www.ad.nl. Het kan dus wel als er maar een grote hotelketen achterstaat. Ik mag maar 45 minuten gratis. Ik moet op een lijst de begin- en eindtijd bijhouden. Internetcafés in de stad heb ik nergens kunnen ontdekken.
Vanavond erg vroeg naar bed. Ben verkouden, griepje en mogelijk wat koorts.
Vandaag weer een andere manier van betalen ontdekt van het hotel.
De kamer betalen in euro’s; het eten en drinken in SP. Ik houd nu weer SP over. Wil ik inruilen voor euro’s of dollars. Mis. Die houden ze liever voor zichzelf.
Vrijdag 10 april
Vandaag volop door Damascus gezworven. Van West naar Oost en terug. 20 km.
Mijn eerste doel is de Sint Paulus kerk. In het bijzonder de Ananias kapel. Een vroeg christelijke kelderkerk. Gelegen in het christelijk deel van Damascus. In de wijk Bab Tuma = christelijke wijk. Gebouwd in 60 vóór Christus. Later door de christenen veroverd en bewoond. Een van de oudste christelijke gebedscentra in het land. De jood Ananias zou de blinde Saulus genezen hebben. Deze nam later de naam Paulus aan. De joden waren woedend op Paulus vanwege zijn geloofsverkondigingen. Wilden hem doden. Zijn geloofsgenoten zetten hem ’s nachts in een mand de stadsmuur over en kon vluchten.
In het voorportaal van de kerk staat de mand [gerafeld en gerepareerd met touw] waarin Paulus over de muur is gezet.
Wat mij vandaag opvalt:
— de enorme politiemacht bij het hof van Justitie Ik tel wel 50 wachten.
— het is sabbat vandaag en dus erg rustig.
— overal veel politie/wachten op de been.
— veel homo mannen. Hand in hand over straat. Wel 10 paren gezien. Het lijkt wel of er ingehaald moet worden.
Begrafenis bijgewoond van een overleden man. Hij is 60 jaar geworden. Kerkviering. De vrouwen allemaal in het zwart en links in de kerk. De mannen deels in het zwart en dus rechts.
De dienst is een kruising tussen onze katholieke viering en de grieks orthodoxe viering. Soms met voor mij bekende melodieën.
Voordat de kist de kerk uitgaat, de gelovigen zijn al vertrokken, wordt het deksel van de kist deels gelicht De overledene krijgt nog even een guts wijwater over zich heen.
Ik zie nog meer rouwstoeten in de stad. Special op de sabbat dag?
Morgen boodschappen dag.
— reparatie gsm.
— aluin, ergens laten liggen.
— sokken. Oude zijn versleten.
— nagelschaartje. Om de nagels van de grote tenen te knippen.
— broekriem. Die ik heb past niet op mijn andere broek.
— shirt. Ik heb er maar 2 die vuil en vies zijn.
— ballpoint. Ergens laten liggen.
— after shave.
In Nederland is er het warenhuis. Hier de soeks.
Zaterdag 11 april
De receptionist van het hotel weet niet hoe laat de bus naar Amman gaat. Dus ga ik op goed geluk naar het busstation en ben er om 10.30 uur.
De bus vertrekt om 14.30 uur. Ik kom in het hotel in Amman aan om 19.30 uur. Het is ongeveer 2 uur rijden. De rest was douane formaliteiten. Eerst aan de kant van Syrië en daarna doen mensen van Jordanië het nog allemaal een keer over. 2x pascontroles en 2x alle koffers uit de bus [de bus zit vol] voor controle op de inhoud.
Ondertussen 2x een stop voor visa betalingen. Om gek van te worden. Iedereen ondergaat het gelaten.
Tijdens het wachten spreek ik met een taxichauffeur uit Beirut, Libanon. Spreekt 8 talen. Althans voldoende om zijn internationale klanten te kunnen verstaan. Hij vertelt dat Libanon een prachtig land is. Er komen veel toeristen waaronder veel uit Japan en uit Amerika. Niet uit Nederland. Hij noemt Libanon een paradijs op aarde en ongevaarlijk voor toeristen.
Ik heb nogal wat SP over. Ik kan ze niet inwisselen. Niemand wil ze hebben. In het hotel betaal ik er gedeeltelijk mijn rekening mee. [gisteren kon het niet!].
Gelukkig heb ik er nog genoeg over voor de bus en de visa. Bij de grens heb ik er nog maar 10 over die verder waardeloos zijn.
Onderweg in de bus:
— In Damascus stinkt het naar olie/gas toen we door het oude deel rijden.
— In Amman is het gevaarlijk omdat de olie het wegdek glad maakt na een hevige regenval. De taxichauffeur wil mij een extra toeslag laten betalen. Ik neem een andere taxi. Hij wordt erg boos omdat hij het ook wel zonder de toeslag had willen doen. Wat een land. Prachtig.
— Buiten Damascus zie ik enkele tentenkampen in de met bergen gevulde zand- en steenmassa’s.
Ik voel me eenzaam. Doordat ik veel in de grote steden moet verblijven en veel moet reizen kan ik maar beperkt wandelen. Ik heb weinig contact met de bevolking.
In het hotel duren de avonden erg lang. Steeds maar weer alles alleen. Steeds maar weer lezen, puzzelen, sudoku. Ik wordt het zat. Ik heb 3 leesboeken bij me. Elke dag kan ik 50 pagina’s lezen zodat ik tot het einde toe elke dag wat te lezen heb.
‘s Avonds ben ik zelfs wat depri. De volgende ochtend gaat het wel weer een stuk beter.
Wat ik in de voorgaande wandelingen nauwelijks kende: ik tel de dagen af tot het einde.
Zondag 12 april
Er bereikt mij het bericht dat er op dinsdag 14 april Nieuwjaarsdag is. Even goed opletten want dan is de King Hoessein Bridge, de grenspost die ik dan moet passeren naar Israël, de gehele dag gesloten.
Vandaag op stap geweest in Amman.
Eerst naar de heuvel met de Citadel. Daarop staat nog een bescheiden reünie van de tempel van Heracles. Ook op de citadel het archeologisch museum. Interessant vind ik de bijbelrollen van de Dode Zee, Nabatees keramiek uit Petra, en een hand van het wel 9 meter hoge beeld van Heracles.
Vervolgens naar een telefoonwinkel om te zien of mij gsm gerepareerd kan worden. Ja dus, er zit een snoertje los. Ik moet wel anderhalf uur wachten. Daarin heb ik enige aankopen gedaan. Na aankomst van inkopen is het apparaat nog niet klaar. Ik moet gaan zitten en krijg thee. Naast mij zit een Palestijn uit Israël die Duits spreekt. Met hem spreek ik over de relatie Palestijnen en de joden. Ook van hem hoor ik weer dat de gewone mensen vrede willen. Met afschuw spreekt hij over de Hamas. Hij spreekt zelf van Israël maar anderen kunnen dat niet uit de mond krijgen en spreken over Palestina.
De man vertelt me dat de politie in Amman goed is maar erg streng. Een opgeheven middelvinger wordt niet geaccepteerd. Bij overtreding volgen handboeien en gevangenisstraf.
Ook de Mount Nebo ligt hier niet ver vandaan. De plaats waar Mozes het beloofde land zag en stierf. Er staat nu nog het kleine byzantijns kerkje dat door de eerste christenen is gebouwd. Daarnaast staat er een groot complex/kasteel. Is nu een toeristische trekpleister. Paus Benedictus gaat er een bezoek brengen.
Iedereen spreekt hier over JD’s. Ik begrijp het eerst niet. Maar het is de afkorting voor de Jordaans dinar. Wanneer ik vraag hoeveel iets kost dan krijg ik te horen…..JD’s. Oh.
Het is vandaag palmzondag. Bij ons in Nederland is het Pasen. Zondag 19 april is het Pasen voor de joden. Zondag is toch een raar begrip. Men gebruikt de term “zondag” als een gewone werkdag. Althans voor wat het joodse deel betreft.
Maandag 13 april: Jericho
Vandaag de grens Jordanië – Israël overgestoken bij de Koning Hussein Bridge. Ik maar denken dat ik de rivier de Jordaan zou oversteken. Maar nee, het is een grensovergang; checkpoint dus. De rivier is hier geheel uitgedroogd. Geen water gezien.
De grensovergang is opnieuw een langdurige geschiedenis. Aan de kant van Israël is het een puinhoop. Bagage en het paspoort inleveren. Ik schrik ervan.
Door de scanner en dan naar de douane. Ik moet eerst mijn paspoort ophalen. Kom in een zaal met een tafel van wel 10 meter. Daar liggen 100 paspoorten. Zelf mijn eigen pas opzoeken. Die van mij is rood; de anderen groen. Gauw gevonden dus. Maar niemand controleert.
Ook voor mijn rugzak moet ik weer naar een andere zaal. Alles ligt ongecontroleerd op één hoop. Zelf zoeken. Na een kwartier vind ik mijn rugzak. Gooi hem op mijn rug en vertrek. Niemand controleert. Ik kan van alles meenemen. Maar anderen kunnen ook mijn rugzak meenemen. Niet te geloven.
In de bus die mij naar Jericho zal brengen spreek ik een engels sprekende jonge vrouw. Ze vertelt me dat ik wat dollars in mijn paspoort had moeten doen. …… Doe ik de volgende keer.
Er zijn 2 jonge vrouwen uit België die tegelijk met mij bij de grens aan komen. Ze zijn blij wanneer ze horen dat ik Nederlander ben. Ik ook want met z’n drieën ben je sterker dan alleen.
De vrouwen waren in maart met een groep naar Amman gekomen. Ze studeren er op de universiteit. Willen nu een weekje naar Jeruzalem. Kan niet. Want dan is de groep niet meer compleet. Ze kunnen of teruggaan naar Amman of naar een zuidelijk gelegen grensovergang waar ze als groep waren binnengekomen.
We vragen naar de directeur. Hij is onverbiddelijk. Ook grote tranen helpen niet. Er wordt een taxi besteld en de vrouwen kunnen terug naar Amman. We nemen afscheid. Ik kan niets meer voor ze doen.
Vanaf de grens wil ik lopend naar Jericho gaan. Helemaal mis. Ik kom gewoon helemaal niet door het grensgebied. Ik moet de bus nemen.
De bus rijdt nog een stuk langs de rivier de Jordaan maar ik zie niks van water.
Zou de Jordaan opgedroogd zijn?
Ik zie wel geweldige zandheuvels; wel 100 meter hoog. Alleen maar zand, zand en nog eens zand. Geen enkel mens, dier of bomen en planten. Dit is dus het echte woestijn gebied zoals ik me dat voorstel.
In de loop van de middag heb ik nog wat tijd en maak een wandeling in Jericho. Ik kom langs een Palestijns kamp. Alhoewel het verboden is en bewaakt wordt ga ik er toch wandelen. Ik klim over een hek en loop ongeveer een kwartier. Komt er een jeep met gillende banden vlak voor me tot stilstand. 3 militairen springen er uit met getrokken uzi’s.
Ik wordt in de jeep geduwd. Op naar de commandant. Na de reprimandes en dreigingen blijkt dat er nogal wat gebeurd door jonge Palestijnen. De militairen bewaken mij dus. Veiligheidsmaatregelen. De Israëli’s kunnen het niet maken dat een Europeaan iets overkomt.
Ik opper tegen de commandant dat het beter gaat worden voor de Palestijnen nu Obama president van Amerika is geworden. De commandant: die Obama heeft mooie woorden. Eerst maar eens zien.
Dit kamp wordt gefinancierd door de EU onder auspiciën van de VN. In dit kader financiert Italië de aanleg van een geheel nieuw waterleidingnet in Jericho. De commandant wist mij haarfijn te vertellen dat Nederland niet mee financiert.
Jericho is de oudste stad ter wereld en de oudste stad die de joden veroverden. De joden waren uit Egypte verdreven. Zwierven 40 jaren door de woestijn. Jericho de stad van melk en honing. 12000 jaren geleden leefden er al mensen; boeren.
Dinsdag 14 april: Jeruzalem
Mijn plan is om vandaag van Jericho naar Jeruzalem te lopen. Het is een traject van 25 km, dus goed te doen. Direct buiten Jericho wordt ik al weer opgehouden. De Israëli’s willen niet dat ik verder loop. Te gevaarlijk vinden ze. Ik word weer in een taxi geduwd en terug gebracht naar Jericho dorp.
De reis naar Jeruzalem verloopt moeizaam. Van Jericho met een transfer taxi tot buiten Jeruzalem. Dan met een ander busje door de controle [de muur begint daar al sinds 2004] naar het centrum. De Palestijnen moeten de bus uit, controle van de pas en dan mogen ze de bus weer in. Alles onder begeleiding van vuurwapens.
Ik ben reusachtig blij dat ik Jeruzalem heb bereikt. Ik kan wel janken. Heb veel lastige dingen meegemaakt. Onderweg enkele malen gedacht dat ik op zou willen geven. Ik kan mijn blijdschap met niemand delen. Aan het thuisfront per sms gemeld dat ik Jeruzalem bereikt hebt. Ik verzend 15 sms berichten. Ik krijg fijne reacties terug. Het geeft me wel een fijn gevoel dat ik de wandeling afgemaakt hebt.
Ik zit nu in een klein hotelletje waarin ook een interkerkelijke groep uit Engeland. Werken ook zoals wij vorig jaar deden met Joke Litjes en pastor Dennenman. De groep zingt, maakt muziek. Begint om 20.00 uur. Ik zit in een klein hoekje. De beheerder zit op zijn knieën op zijn matje richting Mekka en maakt hevige buigingen. 3 geloven in een hotel. Ik vraag even later wat de beheerder er van vind. Hij zegt: meneer het is je door God gegeven wanneer je een geloof hebt. Het maakt niet uit welk geloof.
De beheerder van het hotel is geen eigenaar. Het is een Palestijn. Woont in Ramalla op de Westbank. Hij heeft een vergunning om in Jeruzalem te werken. Ik zie hem eigenlijk altijd. Ook ’s nachts toen ik een probleem had met de airconditioning. Hij is altijd aanwezig zo lijkt het. Ik vraag hem ernaar. Het is zijn zorg voor zijn job. Hij maakt zich zo onafhankelijk van zijn werkgever. Heeft geen hobby’s.
Hij is getrouwd en heeft 7 kinderen. De oudste zoon is 25. Geen studie, geen werk. Geen toekomst dus. Krijgt pas een pasje om in Israël te mogen werken als ie 30 jaar is. Loopt dus de hele dag niks te doen. Mijn beheerder maakt zich zorgen over hem. Hij zei mij niet waarom.
Soms gaat ie overdag even naar huis zegt ie.
Het is niet eerlijk dat de kinderen van de Palestijnen tot hun 30ste jaar zo onledig worden gehouden. Een voedingsbodem voor de Hamas en de Jihad.
Ik heb een vraag voor hem. Niet gesteld. Waarom maak je 7 kinderen wanneer je weet dat ze geen toekomst hebben.
Woensdag 15 april
Wandeling gemaakt over de muur. Deze muur wordt door 2 partijen beheerd. Door de joden en de palestijnen. Een van de twee heeft een feestdag. Dit betekent dat ik eerst uit moet zoeken waar ik de muur kan betreden. Met mij nog andere toeristen. Het is een crime.
1e loket. Geen kaartje. Hollydays zegt ie, verder niks.
2e t/m het 4e loket: doorverwijzingen. Door zo’n feestdag worden de doorverwijzingen ook anders. Het lijkt wel of ze er lol in hebben om verwarring te zaaien. Enfin, na een uur heb ik het gevonden, puur op wilskracht
In 1967 veroverde Israël de “Westbank” en het oosten van Jeruzalem. In 1980 volgde de annexatie. De internationale wereld en de VN zijn er niet mee akkoord gegaan.
Vandaag stevig gewandeld. Eerst over de muur rondom de stad. Daarna, ’s-middags 2 uur richting Jericho en weer terug. Ik ben nog steeds in Jeruzalem. Buitenwijken dat wel.
Jeruzalem, de stad voor joden, Palestijnen en moslims. Is al 6000 jaren oud. De eerste mensen bedreven landbouw en veeteelt. David versloeg de Filistijnen en gaf de huidige naam in ongeveer 1000 jaar vóór Christus. Salomo was zijn opvolger.
Donderdag 16 april
Ik wil een bezoek brengen aan de Al Aqsa moskee. Gisteren werd me verteld dat ie open zou zijn van 07.30 uur tot 11.00 uur. Nou nee dus.
Er is een feest voor moslims. Grote groepen vrouwen trekken naar de moskee.
In de stad zij duizenden militairen op de been. Er wordt ook gedemonstreerd. Tegen de sluitingen! Niet alleen de moskee is gesloten voor niet-moslims maar ook de Tempelberg en de Western Wall Tunnels.
Het is wat hoor met die feestdagen voor de vele geloofsgemeenschappen.
In de oude city lopen straten de z.g. soeks. Kilometers met allemaal kleine winkeltjes. Wij hebben de Hema en de Bijenkorf. Hier zijn de soeks.
Deze soeks maken onderdeel uit van het grote gangenstelsel. Van Noord naar Zuid en van Oost naar West. Er zijn 6 of 7 poorten die allemaal met elkaar in verbinding staan.
Ben vandaag ook naar de klaagmuur geweest. De joden gedenken hier de verwoesting van hun tempel in 70 na christus.
De muur is 18 meter hoog en 48 meter lang. Zonen worden hier met veel tam tam “opgenomen” in de leer. Zonder dat zou het een stille boel zijn.
Het weer is abominabel slecht. Storm en slechts 12 graden. Eergisteren was het hier nog 37 graden.
Vrijdag 17 april: Tel Aviv
In tegenstelling tot hetgeen ik eerder vernam kan er vandaag met het openbaar vervoer gereisd worden. Maar tot 1.00 uur. Dan begint de sabbat.
Vandaag naar zee gelopen en het huis van Ben Gurion bezocht.
Aan zee is het prachtig, rollende rustige golven, jachthaventjes, surfers en de zon.
Bij terugkomst wil ik weer via de, betaalde, passage over de snelweg terug naar mijn hotel. Mis. Het is sabbat. De passage is dicht. Vanuit de passage kun je naar de bussen. Een half uur omlopen dus.
Zaterdag 18 april
Vandaag ter afsluiting een wandeltocht gemaakt van Tel Aviv centrum nieuw naar het centrum van het oude Jaffa. Ruim 25 km. Het is prachtig weer en ik loop met de dagtas. Ik ben blij dat de tocht er op zit.
Ik ben bij dat ik de voettocht Woudenberg – Jeruzalem af heb kunnen maken. Het is mooi geweest zo.
Juist het aldoor alleen moeten zijn. Alleen ook dus zorgen voor een goede daginvulling.
Doordat ik een deel van het doel niet kon nakomen omdat ik veel met het openbaar vervoer moest reizen bleef er ook veel tijd over om te besteden. Maar ja het vertrek van het vliegtuig staat vast. Dus er is geen andere keuze.
Tel Aviv is een prachtige grote stad. Groot, modern. Overal de Israëlische vlag. Gisteren was het sabbat. Vandaag de vrije dag. Onze zaterdag dus maar dan na de zondag/sabbat.
Het openbaar vervoer ligt de gehele dag stil.
Ik was vandaag de weg kwijt. Moest naar het station, althans die richting op. Ik was in de buurt wist ik. Ik heb aan 2 mensen naar de weg gevraagd. Beiden kwamen uit de buurt maar konden of wilden me de weg niet wijzen. Het waren onplezierige mensen.
Op mijn wandeltocht zie ik een enorm park. Aan de Yarkon rivier. Tussen Tel Aviv en Jaffa in. Een park zoals in New York. Het Central Park.
Grote gezinnen recreëren er, er wordt gebasketbald, jogging, varen op de rivier, rugby,volleybal etc.
Zeker 50 ouderen zijn aan het dansen en nog goed ook. In de barende zon.
Ook een rots beklimmen. Een meisje van circa 12 jaar behaalde de top.
De ouders waren apen trots.
Zondag 19 april: Tel Aviv-Amsterdam.
Veel reizen dus vandaag. Veel wachten ook.
Vertrek uit Tel Aviv om 17.00 uur. Aankomst om 21.00 uur.
1 uur tijdverschil, dus de reistijd is 5 uren.