Turkije (1): 2008

Liever het verslag in pdf lezen? >>>

Voetreis van Woudenberg naar Jeruzalem – Israël

Turkije
28 mei t/m 27 juni 2008

Een voettocht dwars door Turkije. 1400 km in 2 maanden.

Op 28 mei a.s. vertrekt Sjaak van der Worp naar Turkije. Hij wil dit jaar door Turkije wandelen van West naar Oost. Het vervolg traject op zijn wandeltocht van Woudenberg naar Jeruzalem.Hij zal starten in Canakalle dat aan de Dardanellen ligt. Hij is daar vorig jaar gestopt. In 2 maanden tijd hoopt hij de afstand van 1400 km. naar de grens met Syrië te overbruggen. Volgend jaar hoopt hij Jeruzalem te bereiken.

Lezers vinden het blijkbaar interessant om Sjaak op zijn tocht te volgen. Vorig jaar, op zijn tocht door Griekenland, is de website met verslagen over zijn tocht maar liefst meer dan 300 keer geraadpleegd.

Voetreis naar Jeruzalem.
Algemeen.
In voorgaande jaren wandelde ik  al vanuit Woudenberg naar Canakkale in Turkije. Eerst naar Rome tezamen met mijn echtgenote Martha. Zij haakte af omdat het te zwaar voor haar werd.
Ik ging alleen verder.

In 2006 van Rome naar Bari [Zuid Italie].
In 2007 van Bari naar Canakkale in Turkije. Dwars door Griekenland dus in ongeveer 6 weken.

Nu, dit jaar 2008, wil ik gaan proberen om dwars door Turkije te trekken. Van Canakkale naar Antakya [Antiochie] dat vlak tegen de Syrische grens ligt. De turken zeggen Hatay. Bij het vaststelen van mijn tocht heb ik me laten leiden door het boekje van Herman Post: “Te voet naar Jeruzalem”. Een korte samenvatting vind je hieronder.

De tocht die precies 1400 km lang is, gaat als volgt:
Canakkale – Balikesir 233 km
Balikesir – Usak 225 km
Usak – Konya 358 km
Konya – Silifke 195 km
Silifke – Adana 162 km
Adana – Antakya 227 km

Dit betekent dat ik ongeveer 8 weken onderweg zal zijn. Ik vertrek op 28 mei 2008 naar Izmir en vlieg vervolgens naar Canakkale. Canakkale heeft een klein vliegveldje. Ik wandel tot eind juni. Door het zo te doen heb ik de minste kans op regen in de maand mei terwijl ik weer weg ben waneer het in juli erg heet wordt.

Op 16 september vertrek ik dan weer waar ik gebleven was en loop vandaar het restant naar de Syrische grens.

In het eerste deel wordt ik een dag of 10 vergezeld door Bets Gerritsen-van Amerongen. Bets is een ervaren marathon loopster. Vorig jaar heeft zij ook met mij mee gelopen om ervaring op te doen maar ze vond het zo leuk dat ze ook dit jaar weer meedoet. Anders is het met mijn broer Nico van der Worp. Nico is een ervaren wandelaar. Hij is nog niet gepensioneerd maar door al mijn verhalen toch wel erg nieuwsgierig geworden. Hij gaat op 16 september met mij mee en vliegt later alleen terug.

Ik ben inmiddels in het bezit van kaarten van Turkije van 1: 400.000. Dit betekent dat 1 cm op de kaart in werkelijkheid 4 km is. Dit is goed te doen al is 1: 200.000 natuurlijk beter.

Training en voorbereiding.

Ik wil tot half april één dag per week lopen. Vervolgens tot half mei 2 maal per week. De laatste 2 weken zelfs 3 dagen per week. De trainingen zijn gestart. Hieronder de opsomming:
– 10 maart.  Linge en Marienwaerdt. Betuwe. Vertek en aankomst: Geldermalsen. 17 km met Martha.
– 18 maart.  Rondje in de buurt. Maarn-Woudenberg-Leersum-Maarsbergen-Maarn. 20 km. Alleen.
– 24 maart. Schipluiden. Tocht uit Toeractief. 20 km met Martha.
– 4 april. Rondje Wijk bij Duurstede, Leersum, Doorn, Langbroek. Met Nico van der worp. Mijn medewandelaar op het tweede traject in Turkije in September. 20 km. 
– 7 april.Rondje Woudenberg, Maarn, Austerlitz, Zeist, Maarn en Woudenberg. 25 km. Met Cees Altena. Mijn mede wandelaar op mijn tocht naar Rome.

Mijn plan is wat gewijzigd. Die oefenwandelingen vind ik wat saai. Ik fietst momenteel wekelijks circa 200 km. Mijn vermoeidheidsgrens wordt daardoor behoorlijk verlegd.

Op 23, 24 en 25 mei wil ik een stevige  wandeltraining doen. 26 en 27 mei ervan uitrusten, 28 mei reizen en 29 mei is dan dus de eerste wandeldag.

Wandelen. Korte beschrijving Herman Post. [HP] Turkije.

Van Canakale naar Balikesir: 233 km. 8 dagen.
Gaat vanuit Canakale langs de kust naar Troje. Dan weer via de autoweg naar Enzine. Heeft een NL-plaatje op zijn rugzak.
Ayvacik – Kucukuya. Bebost gebied. Langs de kust verder naar Edremit. Autoweg. Arkades = vrienden.
Balikesir. Wordt moe van het aldoor maar theedrinken, zijn verhaal vertellen en het uitwisselen van adressen.
Balikesir – Usak. 225 km. 6 dagen.
Balikesir – Bigadic.

Kralenkoordjes zijn niet alleen religieus maar ook om verveling te verdrijven. Raki is dé drank. HP kent ook: kilometers en dagen tellen, onrust, angst voor gevaar, voor tegenslag en eenzaamheid. Woelt in zijn slaap.

Van Bigadic over Simav naar Usak.
HP slaapt veelal in hotels, pensions. Het is gevaarlijk voor wandelaars vanwege het snelle verkeer. Pakt dan een omnibus.
Usak – Konya = 358 km. Van 13/4 –  19/4.
HP blijft steeds enkele dagen in de grotere steden. Maakt vaak gebruik van bussen en liften. Ontmoet bijna geen vrouwen. Zijn zeer terughoudend. In Turkije heeft ie meer moeite geen contact te maken dan wel. De Turken willen steeds maar weer gesprekken.

Dagboek  bijhouden. Is ook om aan te tonen dat je pelgrimmer bent. Ook stempels [gemeentehuis] zijn goed. In de dorpen. Vrouwen werken op het land. Mannen drinken thee of kaarten in de café’s. Niet zwaaien naar de vrouwen op het land. Ze keren zich af.

Vanuit Usak loopt er naast de autoweg een onverhard pad. Op 100 meter. De moehadjin roept 5x per dag de moslims op tot gebed. De avond komt naderbij. De dag loopt ten einde en houdt geen beloften meer in.

Jemek: of HP mee wil eten. Hij heeft prentbriefkaarten van Amsterdam bij zich. Geen lift accepteren achterop een trekker waarop geen zitplaats is. Hp is vaak in thee huizen. Hij drinkt veel thee.

In Afyon komt een bus pelgrimgangers terug uit Medina in Saudi-Arabie. Er wordt tot dank een schaap geslacht. Van Aksehir naar Konya neemt hij een lift. Blijft dan 3 dagen in Konya. De stad van de Seldsjoeken en de dansende Derwisjen. Ligt aan de voet van het Taurus gebergte. Is de meest religieuze stad van Turkije.

Schoolkinderen dragen uniformen om het standsverschil niet tot uiting te laten komen.

De tocht gaat niet om de sport en niet om de eer maar om de innerlijke beleving. De drijfveer om op pad te gaan: Uitkomen bij de enige bron waaruit nieuwe inspiratie en levensmoed kunnen worden geput. HP zoekt veel vreemde talen sprekende mensen op. Engels, Duits, Nederlands,Vlaams, Frans.

Konya – Silifke. 195 km. 20/4 – 26/4.
Hink-stap-sprong. Weer! Lopen- liften-bus. De afstanden zijn soms te groot. Wandelaar/fietser. De wandelaar verovert de omgeving niet maar maakt er deel van uit.

Karaman. Woont Gúmús er nog? Vanuit Karaman dwars door het Taurus gebergte. Bus nemen. Slapen in Mut. Ontmoet in een koffiehuis een engels sprekende man!

Van Mut naar Silifke. Veel langs de rivier de Góksu. HP laat zich nogal eens meenemen om naar bezienswaardigheden te kijken.

Silifke – Adana. 162 km. 27/4-3/5.
Loopt nu langs de Middellandse Zee. Er zijn theehuizen en kaartcafe’s. Er zit dus verschil in.
Van Mersin naar Tarsus = vierbaansweg. Een ramp. Bus nemen.
Paulus is geboren in Tarsus. Als Saulus. Tarsus = muggen. Anti-middel meenemen. Ook pillen tegen malaria.
Na café bezoek wordt je besprenkeld met eau de cologne.

Adana – Antakya. 226 km. 4/5 – 6/5.
Het is begin mei en al erg heet. Zo heet zelfs dat HP flauw valt. Iskenderum was voorheen welvarend. Door Sadam Hoessein verloederd. Antakya heette eens Antiochie; nu officieel Hatay.

HP deed Turkije in 7 weken. In Antiochie is de grot van Sint Petrus. In 1963 door Paulus 4 tot officiële christelijke bedevaartsplaats verklaard. 2 km. buiten de stad.

Turkije. Bijzonderheden.

Reizen.
Otogar = busstation buiten de stad.
De Dolmus vertrekt om de 15 á 20 minuten naar het centrum van de stad.
De Minibus rijdt van stad naar dorp en vertrekt om het uur.
Hand opsteken om mee te rijden. Er zijn geen bushaltes
Rond 18.00/ 19.00 uur stoppen de bussen.

Atatürk.
Vader van alle turken. Zijn echte naam: Mustafa Kemal [1881 – 1938]. Leidt de strijd tegen de verdeling van zijn land. Roept op 29 oktober 1923 de republiek Turkije uit.
Bestrijdt heftig de oude tradities:
—verbod op het dragen van fez en sluier.
—scheiding van kerk en school.
—hervorming onderwijs naar westers model.
—gelijke rechten voor vrouwen en mannen.
Is begraven in Ankara, in het reusachtige mausoleum dat zijn naam draagt.

Canakkale.
Ligt aan de Dardanellen. De verbindingszee tussen Europa en Azië.
Er is in de loop der eeuwen veel gevochten voor het beheer van deze zeestraat.
Er zijn 4 enorme vestigingen die het nauw controleerden. In de loop der eeuwen zijn er vele honderdduizenden doden gevallen.

Troje [Truvas].
Is bekend geworden door de meesterwerken van Homerus: Ilias en Odyssee.
Odysseus laat een gigantisch groot houten paard aan de rand van de stad staan. De Trojanen halen dit vreemde dier de stad binnen waardoor griekse krijgers, die in de buik van het paard verborgen zitten, de stad kunnen veroveren en de mooie Helena bevrijden.
De mooie Helena was door Paris, een Trojaanse prins, ontvoerd.
Nog steeds kan niet worden bevestigd of ontkend dat deze oorlog ooit heeft plaats gevonden.
Zelfs niet of we het wel degelijk over het oude Troje hebben.
Troje is gebouwd in 9 lagen. Van 4.000 voor Chr. – 300 na chr.

Konya.
Ligt op de Anatolische steppen op 1016 meter hoogte.
Het kan er ’s avonds erg fris zijn. Bolwerk van conservatieve moslims.
De apostel Paulus was hier ook [waar niet]. Konya is een heilige stad met indrukwekkende religieuze monumenten.
Een recente bevolkingsexplosie.

“Even Voorstellen”

Merhaba iyigunler. Goedendag,

Benim adim Sjaak van der Worp. Ben atmisyedi (67) yasindayim. Ben evliyim ve üc (3) cocugum var. Sekiz (8) tane torunum var.
Hollandanin Woudenberg köyünde yasiyorum, Amersfoort ve Utrecht yakinlarinda.
Mijn naam is Sjaak van der Worp. Ik ben 67 jaar oud.  Ik ben getrouwd en heb 3 kinderen en 8 kleinkinderen. Ik woon in een dorpje in Nederland. Het heet Woudenberg. Het is vlak bij Amersfoort en Utrecht.

Ben emekli olmadan önce mali müfettis olarak calistim. Emekli olduktan sonra cok yerleri gezmeye görmeye gittim. Bunlarin arasinda Ispanya, Yunanistan var. Baska ülkelerin hosgörülü ve misafirperver halkiyla tanismak icin simdi sizin güzel ülkeniz Türkiyeye geldim.
Ik heb vroeger gewerkt als accountant. Na mijn pensioen heb ik al veel lange reizen gemaakt, bijvoorbeeld naar Spanje en naar Griekenland. Ik vind het heel fijn om te voet te reizen en om zo vriendelijke mensen in andere landen te ontmoeten. Daarom reis ik nu door uw prachtige land Turkije.

Benim yürüyüsüm Türkiyenin batisindan, dogusuna kadar: 
Mijn voettocht door Turkije gaat van west naar oost: 
Canakkale → Balikesir → Usak → Konya → Silifke → Adana → Antakya.

Kendim Türkce bilmedigim icin assagida yazili olan sorulari size sormak istiyorum. Yardiminiz icin tesekkür ederim: 
Omdat ik zelf geen Turks spreek heb ik hieronder een paar belangrijke zinnen staan. 
Ik zal daarom aanwijzen wat ik graag aan u wil vragen. Ik dank u hartelijk voor uw medewerking.

• Ben yabanci dil olarak almanca  ingilizce ve hollandacayi biliyorum. 
• Ik spreek de volgende talen: Duits Engels en Nederlands.
• Bu bölgede pansion bulamadim. Bana lütfen yatacak, kalacak ve yikanacak bir yer gösterirmisiniz? Yanimda uyku torbam ve örtum var.
• Ik kan geen pension vinden in deze plaats. Zou u me alstublieft  willen helpen om een slaapplek te vinden? Weet u een plek waar ik me mag wassen en waar ik mag slapen? Ik heb een slaapzak en een matje bij me.
• Buralarda yakinda alisveris merkezi varmi? Nereden yiyicek ve icecek alabilirim?
• Is er een winkel dichtbij, waar ik voedsel en drinken kan kopen? Of weet u een andere plek waar ik mag eten en drinken? 
• Kendimi hasta hissediyorum. Buralarda doktor yada eczane varmi? Beni lütfen doktora götürebilirmisiniz?
• Ik voel me erg ziek. Wilt u mij de weg naar een dokter/apotheek wijzen? Of wilt u mij alstublieft naar een dokter/ziekenhuis brengen?
• Buralari cok iyi bilen bana yardimci olacak birisi varmi yada bu bölgenin haritasi varmi?
• Is er hier iemand die de streek goed kent of die een plattegrond heeft?
• Burada telefon yada internet varmi?
• Is hier een telefoon? Is hier internet?

Sjaak van der Worp, Woudenberg, Hollanda
Cok acil durumda aranacak numara : 155
Bij nood contact opnemen met noodnummer: 155

 

Verslag van de wandeltocht door Turkije, deel 1

Woensdag 28 mei
Reisdag.

Martha, mijn vrouw, brengt me met de auto naar het station in Amersfoort. Vandaar met de trein naar Schiphol. Mijn rugzak gaat in een gele plastic zak die ik ook gebruik om de rugzak te beschermen tegen de regen. Ik vlieg met Turkish Airlines. Vertrekt een uur te laat.

In Istanbul, op het vliegveld Atatürk, loop ik tegen wat beginnersfouten op. Ik ga naar de paspoort-controle maar vergeet mijn visa (€ 10,–) te betalen. Alles weer opnieuw. Kostte me anderhalf uur! Ik denk, mijn bagage zal er wel zijn. Niets te zien. Veel vragen, veel drukte.
Blijken er twee vliegtuigen uit Amsterdam te zijn gekomen. De KLM en Turkish Airlines. Ik stond bij het verkeerde poortje.

Er was voor mij geen transito. Dus helemaal naar exit en opnieuw inchecken inclusief bagage. Oorzaak: Canakkale heeft geen douane dus dat moest op Atatürk gebeuren?? Het vertrek naar Canakkale staat gepland om 22.30 uur. Aankomst 23.10 uur. Om 00.00 uur sluit het hotel. Zal wel lukken. 

Verschil tussen Atatürk en Schiphol: op Atatürk is weinig aangegeven maar er zijn veel behulpzame handjes! Op Schiphol staat alles aangegeven waardoor die handjes niet nodig zijn.

Donderdag 29 mei
Een krachtige zon en windkracht 5. Zonnecrème niveau 30 dus en stevig. 

De afslag naar Troje mag alleen per auto. Ik heb een pension in Gokcali. Erg summier. 10 liras voor de kamer. De “douche” blijkt een kraan met een emmer eronder. Erg aardige mensen. Ik ben echt welkom. De man des huizes brengt me met de auto naar Troje en haalt me ook weer op. De vrouw maakt warm eten klaar.

Bij het afrekenen moest ik 100 liras betalen. Ik voel me afgezet. Er is me wel vijf keer gevraagd om het pension bij familie en vrienden aan te bevelen. Ik heb het beloofd maar zal het niet doen. Zie ook vrijdag.

De afgraving in Troje valt tegen. Alle informatie staat al in de Trottergids.
Er zijn bijna geen opgravingen. Overal liggen scherven en brokstukken. Daar staat dan een tekening bij met informatie. Het kleine museumpje was donker en vies en heel summier.
Een bezoek is zeker niet aan te raden.

Vrijdag 30 mei
Opnieuw geprobeerd mijn verslag rechtstreeks op mijn website te krijgen. Wij, mijn webmaster en ik, dachten alles voor elkaar te hebben maar het blijkt hier in Turkije toch anders te werken dan in Holland. Daarom maar weer gewoon per post.

Vannacht had ik de “grote behoefte”. Edoch …. de waterleiding was uitgeschakeld. Gelukkig stond die grote emmer er nog! Er was ook geen papier. Zie gisteren!

Het parcours vandaag liep naar Ezine. Er zat een knappe berg in. Op de top een hoerenhuis. Kennelijk voor chauffeurs. 

Onderweg een kudde schapen met herder. Liepen langs een rivier. Al het gras is verdroogd! Bij de schaapskudden zijn altijd weer die wilde honden. Ik was voorbereid maar hoefde mijn stok, speciaal voor dit doel aangeschaft, niet te gebruiken.
Die wilde honden zijn er ook steeds buiten de wat grotere steden. Ze krijgen in de stad niet genoeg te vreten.

Onderweg is de belangstelling groot. Ik krijg van alles aangeboden: water, cola, pinda’s, fruit, en liften. Ook liften maar ik voel me fris en gezond en loop 30 km.

Schrijf dit verslag in een theehuis. De Imam klinkt erg luid hierbinnen. Een Imam, die voor me zit zingt mee?

Zaterdag 31 mei
Ik heb een prachtig hotelletje gevonden in Aynalik. Koel, warm en koud water, schoon. 20 liras. Het is warm vandaag. Ik loop wat minder en maak gebruik van een lift.
Turken willen me wel van A naar B brengen. Als ik het verzoek afsla kijken ze verongelijkt. Ik leg uit dat ik wandelaar ben maar ze begrijpen me niet.

Vandaag Riet gebeld, de zus van mijn vrouw Martha. Riet is 80 jaar geworden en krijgt een hoge kerkelijke onderscheiding voor haar verdiensten in het parochiewerk in Utrecht. Proficiat Riet!

Ik ben vandaag door een heuvelachtig droog landschap gekomen. Er lopen uitgebreide bevloeiingssystemen. Ergens pompt een motortje water omhoog dat van hoog naar laag loopt. De boeren tappen er vanaf. Veel tomaten en meloenen. Het is enorm droog hier.

In Ezine (gisteren) zag ik dat de straten werden besproeid. Sommige straten waren van leem. En een drukte in die straten met kleine winkeltjes! Veel stof en vuil.

Vanmorgen om 4.45 uur in Ezine begon de imam te zingen. Als in Nederland de klokken op zondag om 7 uur luiden dan komt er protest. Hier heeft niemand het erover. Me werd verteld dat het altijd zo is geweest, al hangt het wel van de imam af. Er zijn variaties mogelijk dus!

Zondag 1 juni
Kücükköy is een vissersplaats aan de Middellandse Zee. Voor de turken de Egeïsche Zee. Het is prachtig weer en een heerlijke bries van zee.

Vis eten natuurlijk vanavond waar ik me al op verheug na vijf dagen in het binnenland.  Kebab wordt op het vuur (steenkolen) klaargemaakt en met veel deeg opgediend. Het vlees is lekker maar het deeg droog.

Ik kom onderweg veel benzinepomp stations tegen. Ik ben steeds weer verrast van het enthousiasme waarmee de automobilist wordt onthaald. Twee, drie medewerkers springen toe. De één zorgt voor de benzine, de tweede wast de ramen en soms de hele auto, de derde haalt koffie met koek. Handjes aan de pomp, prachtig.

Mijn aanbevelingsbrief “Even voorstellen” is een groot succes. Mijn gastheer weet wat voor vlees er in de kuip is en dat geeft vertrouwen en veel voordeel. Vooral het feit dat ik getrouwd ben, 3 kinderen en (bijna) 8 kleinkinderen heb, geeft emotie. En hoe het dan toch met mijn vrouw zit?

Vandaag op een lang eenzaam stuk, wordt ik uitgenodigd op de thee. “Brasilia” noemen ze de plek. Een bouwval onder de bomen waar een heerlijke bries doorheen waait. We praten in het Duits, Engels en het woordenboek dat van hand tot hand gaat. Heel gezellig en relaxed. 

We praten ook over de EU. Ze willen (nog) niet bij de EU horen omdat ze vinden dat het allemaal politiek is met Amerika als grootste baas. Ik opperde: “Jullie krijgen toch veel geld”. Het antwoord: “Ach meneer, alleen de grote mannen krijgen geld maar voor ons wordt het steeds duurder. Men zegt dat het in Nederland ook duurder geworden is na de euro!!”.

Maandag 2 juni
Het deel hier aan de zee heeft nauwelijks strand. De weg is het einde en de zee begint. Soms een klein strandje met stenen en trapjes.

Plots zie ik een man die de trap niet meer op kan komen. Ik help hem. Hij is dankbaar en wil dat ik bij zijn zoon, die 100 meter verderop woont, thee kom drinken. Hij heeft ergens gevochten zegt hij, waarbij hij door zijn knie werd geschoten. Ze woonden eerste in Istanbul. Zijn vrouw was er steeds ziek. Maar nu, na de verhuizing, is ze weer helemaal hersteld. Ze vragen of ik een dag wil blijven, maar ik moet gaan.

‘s Middags bezoek ik een museum in Tahkatuclar. Het enige privé museum in Turkije. Over vroeger, de gereedschappen, lectuur. De turken komen van Centraal Azië. Het waren nomaden. De tenten die ze gebruikten waren inklapbaar. Langdurig te gebruiken en gemakkelijk te vervoeren. De Unesco doneert 10.000 dollar per jaar. De rest krijgt de familie door handwerk te verkopen die in de dorpen wordt gemaakt.

Het dorp heeft 600 huizen, boeren, geen asfalt, erg primitief. Zeg maar zoals het 50 jaar geleden in Schalkwijk (mijn geboorteplaats) was. 

Bij het museum logeer ik zeer deftig. Een herenhuis, een bedienden-woning en ik verblijf in het gastenhuis. Enorm luxueus. Het ligt tegen een berg aan en ziet uit over zee. De gastheer en -vrouw spreken engels. De bedienden maken in de keuken de gerechten klaar. Na  het eten wordt ik uitgenodigd voor een kopje koffie in het herenhuis.

Ik vond het een prachtige dag waarin ik ook nog eens 25 km gewandeld heb.

Dinsdag 3 juni
Mijn gastheer van gisteren was jurist en zijn vrouw docente. Kwamen uit Kosovo en via Istanbul naar Turkije. Hij heeft een gefundeerde mening over de toetreding van Turkije tot de EU. Volgens hem duurt dat nog vele jaren. Er zijn nog te veel fundamentalistische moslims zoals in Oost Turkije, Iran, Irak en Afghanistan die het tegenhouden.

De jurist vertelde me dat ik de “Paulus route” wandelde. Paulus heeft drie reizen naar het westen gemaakt. De eerste via Konya.

Er was mij verteld dat er in Havran een hotel zou zijn dan wel pension. Helaas. Alles dicht. De politie brengt uitkomst. Een plaatselijke bus wordt ingeschakeld en die brengt mij naar Kocadag. Een door God vergeten dorp hoog in de bergen.

Mijn gastheer is een alleenstaande man met twee pleegkinderen die op zijn kosten mogen studeren. Zij verzorgen hem.
Ik zit buiten, drink thee, de kippen lopen om me heen. De haan kraait. Er wordt eten voor me klaargemaakt.

Het was prachtig weer vandaag. Ongeveer 30 graden maar de wind was wel extreem. Een krachtige wind kwam uit het oosten en belemmerde mijn tempo stevig. Er werd door de wind veel stof opgejaagd.

Er zijn me vandaag twee zaken opgevallen. De geweldig grote olijfboomgaarden, vele kilometers lang. De olijfjes zijn nog pril. Maar ja, de zon, de zee en de wind zorgen wel voor een goede oogst. En dan die vele grote drooggevallen rivieren. Eén en al stenen massa’s. Het lijkt wel of er nooit meer regen valt in Turkije. 

Woensdag 4 juni
Mustafa, mijn gastheer van gisteren, is een eenzaam man. 25 jaar geleden gescheiden en eenzaam in de bergen. Hij spreekt soms wekenlang niemand behalve zijn twee pleegkinderen. Hij wil me maar steeds onderhouden. Om 21 uur lukt het me om los te komen. Een mooi huis en een erg aardige man. Hij bracht me vanmorgen zelf weer met de auto op de route.

Ik realiseer me dat ik gisteren een overwinning op mezelf heb bereikt. Voorheen ging ik met bussen naar een slaapplaats. Gisteren niet. Door bij de politie te blijven ‘aandringen’ kwam ik in dit pension. Het ontvangen van gastvrijheid verrijkt mezelf, zo voel ik dat. Het turks -nederlandse A5-je “Even voorstellen…” deed haar werk goed.

Mustafa is tekenaar en schilder. Hij maakt een tekening van mijn kop. Ik wil proberen haar goed naar Nederland te krijgen. Ik vind de tekening wel mooi. Kop met pet tegen de avondzon.

Het slapen begint zijn goede ritme te vinden. Om 21.30-22.00 uur ga ik naar bed. Precies om 06.45 uur wordt ik wakker. Om 8.00 uur ontbijt. ‘s Avonds moet ik soms wel enkele keren uit mijn bed omdat mijn benen wat krampjes geven. Geen probleem, want dat is al jaren zo.

Ik kom nog even terug op die Mustafa uit Kocadag. Elke avond/nacht gaat hij 2 tot 3 uur wandelen in de bergen. Hij zegt dat de bergen ‘s nachts leven; overdag is het te warm. Hij heeft een hond ter bewaking van het erf. De hond is groter dan een volwassen kalf. Ik ben er beduusd van.
Ook de schapen gaan ‘s nachts de bergen in. Het gras en de bladeren van de bomen zijn dan milder. 
Als een paus rijdt hij door zijn dorp. Handen zwaaiend en schuddend, groetend. Als een pater familias. Mustafa wil geen geld voor mijn verblijf. Hij is een islamiet en behandelt mij als zijn broer. Ik gaf zijn pleegkinderen een kleinigheidje maar het werd met verbazing ontvangen.

Donderdag 5 juni
Vandaag een vrije dag genomen. Ik moet/wil 4 zaken regelen:

1. Otogar Terminali: hier komen en vertrekken alle nationale reizen. Vanaf het centrale busstation de lokale trajecten. Hier vertrekken ook de bussen naar het Otogar Terminali. Gaan elk kwartier.

2. De terugreis naar Amsterdam. Konya zal ik niet helemaal halen zodat ik het laatste stuk met de bus zal doen. Op donderdav met de bus van Konya naar Antalya (26 juni) Op vrijdag 27 juni vlieg ik naar Amsterdam met de Sun Express. Een vakantie-charter. Vertrek 16.00 uur plaatselijke tijd. Aankomst in Amstredam om 19.10 uur, ook plaatselijke tijd.

3. Internet. Ik krijg goede adviezen van mijn zoon Maarten en van mijn webmaster maar het lukt me niet om mijn verslagen op de site te krijgen. Er is nog één oplossing. Via het gastenboek op de website. Overigens zal dit ook van korte duur zijn.

Vanaf Balikesir naar Usac lopen we in de binnenlanden en daar zijn geen internetcafé’s. 

4. Balikesir verkend. Daarnaast een stukje de route gelopen voor zaterdag. De eerste dag met Bep van Amerongen. Richting Kalalca en Ovakay. Oostelijk. Mijn kompas wijst me de weg.

Balikesir is een stad zonder bezienswaardigheden. Wel een goed onderhouden stad. Goede winkelstraten waar van alles te koop is. Banken, bedrijven, een mooi centraal station, en een Otogar Terminali.
Hier is in de jaren 20 van de vorige eeuw de revolutie begonnen. Resulteerde in de staat Turkije. Ataturk was de grote leider.
Daarnaast is er de oude stad. Sloppenwijk achter het centraal station. Kleine vuile bedrijfjes. Panden dichtgeplakt en dichtgetimmerd. Stoffig vies.

Nog eens wat over de hoofddoekjes. Worden door oudere vrouwen gedragen. Jonge vrouwen dragen geen hoofddoekjes (meer). Trouwens, oudere mannen dragen ook allemaal iets op het hoofd. De burka heb ik tot op heden niet gezien.

Vrijdag 6 juni
Vorig jaar had ik veel pijn in mijn linker oog. Loste dat op met pleisters omdat ik dacht dat het kwam doordat het zweet mijn ogen in liep.
Inmiddels weet ik de oorzaak:

• geen nivea creme 30+ meer op mijn voorhoofd;
• zweetband om mijn hoofd doen;
• haar en wenkbrauwen laten groeien. Ze hebben echt een functie! De kapper komt later.

Vandaag een thermometer op het station gezien. De temperatuur was 30 graden in de schaduw. ‘s Middags 12.00.  Er staat een lekkere bries. Bewolking. Het is al een aantal dagen zulk weer. Lekker wandelweer.

Gisteren definitief een streep gezet in mijn pogingen mijn verslagen zelf op mijn website te krijgen. In Turkije is het nu eenmaal anders en het zij zo. Ik stuur mijn verslagen nu verder maar per post naar mijn webmaster die zo goed is om ze over te typen en in te brengen. Nog een behoorlijk klusje.

In het hotel Asja van kamer gewisseld. Ik had een eenpersoonskamer maar omdat mijn wandelpartner vanmiddag komt neem ik een tweepersoonskamer. Verschilt de helft in de kosten; 65 liras versus 120 liras.

Gaf weer een heel gedoe omdat er alleen maar Turks gesproken wordt. Jongere mensen willen nog wel eens Engels spreken en ouderen soms  Duits omdat ze er gewerkt hebben. Ik moet het maar treffen. 1 lira is ongeveer 60 eurocent.

Bets van Amerongen opgehaald van de Otogar Terminali. Samen Balikesir doorgewandend. In het oude deel thee gedronken en herinneringen opgehaald van vroeger en vorig jaar toen zij ook een stuk met me heeft mee gewandeld.
‘s Avonds brengt de eigenaar van het hotel ons nar het monument van Atatürk. Staat buiten de stad op een heuvel. Atatürk kijkt op de hel verlichte stad neer.
Tenslotte drinken we onze raki. Zoals alle echte Turken. Alcoholpercentage 45%.

Zaterdag 7 juni
Het vervoer per bus is erg goed geregeld. De grote autobussen rijden tussen de grote steden, bijvoorbeeld Balikesir-Izmir. Dan zijn er kleine omnibussen die de regionale functie vervullen: de “Dolmus”. Ze rijden zeer frequent. Je hoeft maar enkele minuten te wachten. Allerlei maatschappijen en privé-rijders door elkaar. Met de treinen is het slecht gesteld.
Hier in Balikesir is ook een (oud) station. Er is één sporrrail beschikbaar. In het hele deel van het westen waar ik nu doorheen gelopen ben heb ik geen trein of rail gezien.
Het station ligt precies op de grens van het oude en het nieuwe Balikesir.

In Degirmenli worden we zeer enthousiast ontvangen met thee en kersen. We moeten ook mee-eten. Er mag niets voor betaald worden. Bauxiet-mijnen zijn hier volop. We kwamen vandaag door zes dorpen. Uit elk dorp gingen 30-35 jaar geleden ongeveer 10 jongens in Duitsland werken. De heer des huizes is naar de moskee. Er komen drie mannen op bezoek, waaronder de Imam.

Hoog op de berg graven uitgehouwen uit de bergen van 800 jaar geleden. Uit de Ottomaanse of Byzantijnse tijd. 
‘s Avonds laat gaat de familie op bezoek en laat ons alleen achter. Zelfs de televisie wordt aangezet zodat we EK-voetbal kunnen zien.

Zondag 8 juni
De receptioniste van het hotel Asya vertelde dat ze 6 dagen per week moet werken en op vrijdag en zaterdag tot 20.00 uur.

In de dorpen waar we gisteren door kwamen is een enorme werkloosheid. De theehuizen zijn overvol. De bevolking bestaat nagenoeg uit boeren. Verder werk is er niet.

Vanmorgen in Degirmenli het ontbijt. Naast de gastheer en mevrouw waren ook aanwezig: de imam, de burgemeester en een ambtenaar (?). Wij waren belangrijke bezoekers! Moesten beloven dat we over 2 jaar weer terug zouden komen.

Datzelfde verzoek deed men ook hier in Kocabey. Wij ontmoetten onze gastheer in het theehuis. Hij regelde de zaken. Vertelde zijn vrouw dat ze eten voor ons moest klaarmaken. Ze was wat geïrriteerd maar deed het wel. Het eten werd opgediend in onze slaapkamer. Wij op onze knieën aan tafel.

De gastheer meldde dat het eten beëindigd was en dat we koffie of thee gingen drinken. Hij bepaalde het einde van de bijeenkomst waarna wij konden douchen.
Ik wilde eerst douchen en dan eten maar de gastheer bepaalde anders. Bij de bijeenkomst waren de opa en oma van de kant van mevrouw. Maar ook de broer van mevrouw. Mijnheer heeft een stuk land waarop tabak wordt verbouwd. Hij heeft ook een grote kudde schapen voor de wol.

De route vandaag was niet lang maar wel zwaar. Van Isiklar naar Kargun moesten we over 2 bergen van 1200-1300 meter. Bij Kocabey waren we verdwaald. Een herderin bracht uitkomst. Maar het was toch spannend. Er hing een onweersbui boven ons, en verder helemaal niemand in het grote heuvelachtige gebied. Het kompas gaan we eren en geven haar een lintje vanwege buitengewone verdiensten!

Maandag 9 juni

Vanmorgen om 7.00 uur gewekt. Snel naar beneden voor het ontbijt want de gastheer moest met zijn schapen op pad. Had zijn vrouw al de bergen in gestuurd. Het ontbijt was niet op een tafel maar op de grond. Kleed op de grond, krantenpapier erop en daarop de gerechten. Geen bord, geen mes en alleen een vork voor de tomaten en de augurken. Ook is er altijd een gekookt ei bij. Eerst vanmorgen even naar Bigadic voor inkopen. Zalf voor exceem aan mijn tenen, wandelsokken (ergens laten liggen) en nivea zonnebrand (ook laten liggen). Met een lift heen en met de bus terug. We worden overal enorm mee geholpen. Twee uur later al weer terug.

Het wandelen was zwaar vandaag. Twee bergen van rond de 1500 meter. We lopen te lang door en komen tenslotte uit bij de imam in Alayaka die ons ontvangt op thee en eten (pannekoeken). Hij brengt ons naar een hotel. Moeten wel zijn autokosten betalen van 20 liras.

Onderweg zien we de verbouw van tabak. Voor onder andere snuiftabak. Ook zien we vrouwen die vlas verwerken waarvan touw wordt gevlochten.

Nederland wint met 3-0 van Italië. We kijken temidden van (oudere) Turken die onderwijl naar de moskee gingen voor het gebed. De jongeren gaan niet zo veel meer naar de moskee.

Dinsdag 10 juni
Vannacht voor het eerst mijn matje en flanellen slaapzak gebruikt. De aangeboden bank was te klein voor mij. Heerlijk geslapen.

Vandaag over de Anatolische Hoogvlakte. De bergen waarin wij lopen zijn wel 2500 meter hoog. Onze hoogste berg vandaag 2000 meter. Hard werken en veel zweten.

In de dalen zijn veel bouwboeren. Het is hier welvarend. Motoren met zijspan duiken hier op in Bardakci. 

In de zijspan landbouwbenodigdheden. Ook de ezel is hier in zwang. Zadel erop en het is een mooi transportmiddel voor  de oudere mens.

We komen met de bus aan in Bardakci. We worden uitgenodigd door een boer en krijgen eten. Rijst met ingrediënten, chocolade en thee. Hij laat ons zijn koeien zien. De hele familie is aanwezig: man, vrouw, drie kinderen, opa, en vrienden. Ondertussen werken er ook nog 4 vrouwen op het land. Onkruid wieden in het aardappelland.

Door deze boer worden we doorverwezen naar een gastenkamer. We kunnen er douchen en slapen. Eronder zit een winkeltje waar we kunnen inkopen voor vanavond en morgenochtend want er is geen ontbijt. 

Om 21.30 uur, we gaan net naar bed, wordt er geklopt. We moeten eten. Ook woensdagochtend wordt er voor ontbijt gezorgd. Alles voor niks. Wat een ontvangst. We worden gewoon in de familie/dorp opgenomen. 

Woensdag 11 juni

Na het hartelijke ontvangst van gisteren vanmorgen door naar Demirci. Een plaats van 30.000 inwoners met een regionale aantrekkingskracht.

Na diverse nachten in het binnenland nu slapen in een hotel. Wat een luxe. Warm water zelfs, en een goed bed. Schone douche en wc. Er is zelfs airconditioning.

Bij het wisselen van geld zijn er vaak moeilijkheden. Kunnen niet teruggeven cq wisselen. Blijkbaar wordt het kassaldo zo laag mogelijk gehouden. Ik zie regelmatig mannetjes stiekem geld ophalen. Ook bij bijvoorbeeld buschauffeurs. Overvallers kunnen hier dus nauwelijks hun slag slaan.

Ook tijdens het avondeten doen we ons tegoed aan typische Nederlandse gerechten en producten. Even geen dik brood, bonensoepen en gedroogde olijven.

In het theehuis ontmoeten we een Duitser die het schapenwol bij de boeren opkoopt. Hij maakt er draden van, wast en kleurt de wol. Daarna verkoop aan de vrouwen in de diverse dorpen die er tapijten van maken. Die koopt hij weer op en verkoopt ze aan de groothandelaar in Istanbul. Die zorgt voor de wereldwijde handel.

Donderdag 12 juni
Op het platteland wordt alleen maar betaald met de liras. In de wat grotere plaatsen ook met de euro. Graag zelfs. Ook in Demirci. 

We zijn nog maar net Demirci uit of we lopen verkeerd. Komen na een uur uit bij een hamam (badhuis). Vandaag alleen voor vrouwen. Bets is er ook gereinigd! We moeten ook mee-eten met de lunch. Een geweldig uitgebreide tafel. De mannen hadden beiden in Bielefeld (Duitsland) gewerkt. Hadden driehuizen. Eén in Bielefeld, één in Demerci en één in Izmir.

Op de achtergrond werkten de vrouwen aan Bets, en aan de lunch. In het therminal bad. Het water was 60 graden. Massage. Hier in de buurt komt het hete water uit de bergen.

We zijn nu in Kuzayir. Een klein dorpje. We hebben een kamer boven het gemeenschapshuis/theehuis.

De Duitsers vertelden ons nog dat de temperaturen hier relatief laag liggen omdat ze op 1000 meter hoogte leven. Hoe hoger des te lager de temperatuur. In Izmir, aan de zee, is het bijvoorbeeld 10 graden warmer.

Hele vrachtwagens vol prachtige kersen gaan voor export naar o.a. Holland. Hier in Turkije is de zon en de wind beter voor de kersen. Maar ook voor abrikozen, aardbeien etcetera.

Vrijdag 13 juni
Het was een ramp vanmorgen. We werden om 5 uur gewekt door dieren: ezels, een haan, kippen, koeien, geiten en schapen. Om 5.30 uur opgestaan en om 7.30 vertrokken.

Vandaag 30 km gelopen en zijn nu in Selendi. We dachten, een stad met hotels. Mis. Na veel gedoe hebben we nu een kamer bij een leraar engels. Hij neemt ons mee uit eten. Daarna wordt het voetbal kijken. Nederland-Frankrijk. Onze leraar is een fan van Fehnerbahce/Istanbul. Zijn hele huis ademt de sfeer van die club.

Ik wil nogmaals schrijven over de hartelijkheid van de Turken. Overal wordt de helpende hand geboden. We krijgen veel aangeboden: kersen, watermeloen van een groenteboer, fanta, cola, water, karnemelk en thee. Veel thee.

Ik heb al eens geschreven over de vele opgedroogde rivieren. Dit komt omdat er ‘s zomers nauwelijks regen valt. Maar ze zijn toch erg hard nodig omdat er ‘s winters en in het voorjaar veel regen en soms sneeuw valt. De rivieren voeren het vele water af.

Nederland wint van Frankrijk met  4-1. Het heeft veel gevolgen voor ons. Overal waar we komen wordt Nederland geprezen. Turkije gaat ook door naar de finales maar Nederland zien ze als de kampioen.

Zaterdag 14 juni
De gastheer van gisteren in Selendi, van beroep leraar engels, had, samen met twee vrienden, een voortreffelijke maaltijd gemaakt. Aardappelen en paprika’s gevuld met rijst. 

Na het eten gingen we met z’n vieren naar het docentenhuis. Hier komen alle docenten tezamen. Er waren alleen mannen. ‘s Avonds  kregen we weer fruit. Ik wilde wat betalen maar hij werd boos op mijn vraag. Ik vraag het voortaan maar niet meer.

Vanmorgen weer vroeg op pad. Het was erg warm vandaag. Rond de 35 graden. Later een frisse wind. Zoals gisteren lopen we vandaag ook weer 30 kilometer. We zijn nu in Yenisehir. Usak is in zicht.

Eén van de vrienden van de leraar engels was een overtuigd islamitisch fundamentalist, en docent cultuur op de High School. Gedurende de gehele wedstrijd bleef hij tegen Bets aanpraten. Hij vindt dat er een aparte staat voor islamieten moet komen. Als je niet luistert naar de leer van de islam dan kom je in de hel. Die leraar engels was trouwens een Koerd. Hij is sterk tegen de PKK.

In het openbaar wordt er geen sterke drank gedronken. Geen pils, geen wijn, geen raki. Maar het is overal volop te koop. Er wordt dus in het geniep gedronken.

Vanmiddag rond 16 uur paniek. We worden in een auto gestopt en een kilometer verder getransporteerd. Komt er iemand aanrennen met een geel hesje en begint “dynamiet” te roepen. Er blijkt een berg opgeblazen te worden. Een doffe knal, veel stof en gruis. We mochten weer verder.

We komen in Yenishehir aan om 17 uur. Er is geen pension en/of hotel. We moeten door naar Usak. We worden naar een benzinepompstation gebracht door een motor met zijspan. De Dolmus zou komen maar die hebben we nooit gezien. Een lift bracht ons naar ons hotel. 

Zondag 15 juni
16.00 uur. Usak is bereikt. De temperatuur is vandaag rond de 25 graden. Prachtig wandelweer. 

In Usak wonen 200.000 mensen. Grote nieuwe campus. Gisterenavond nog om 22 uur buiten geslenterd. Fijne temperatuur. Heerlijk.

Onderweg kwamen we wasplaatsen tegen waar tapijten worden gewassen. Met water uit de bergen. Daarna worden ze op muren en hekken opgehangen om te drogen. De vrouwen wassen en schrobben. De mannen hangen de tapijten op. Door de stevige bries waaien ze er nogal eens af.

De kerkhoven die we tegenkomen zijn naar onze begrippen verwaarloosd. Meters hoge stekels, brandnetels, onkruid, ook op de graven zelf. Niet één met een bloemetje. Ik zag nog graven van vóór 1900. Wel waren er al graven/putten gegraven, 2 meter diep. Sommige kisten zijn ingemetseld.

Thee is de nationale drank in Turkije. Overal wordt thee gedronken en onderweg wordt ons vaak thee aangeboden.Ik heb hier in Turkije al meer thee gedronken dan ik in mijn hele leven deed. Soms drink ik Turkse koffie maar dat is heel erg sterk. Meestal drink ik nescafé. Zonder melk en suiker. In het binnenland moet ik het vaak met melk drinken omdat ze niet anders hebben.

Maandag 16 juni

Omdat ik niet via internet kan werken moet ik mijn verslagen per post verzenden. Het duurt wel 10 dagen voor ze in Nederland zijn. Maar mijn loopmaatje Bets gaat morgen terug naar Nederland. Daarom heb ik mijn verslagen opgespaard en geef ik de verslagen vanaf woensdag 11 juni met haar mee.

Dinsdag dus naar Nederland, woensdag op de post naar Rob Schilling, mijn webmaster, en hopelijk donderdag op de website.

Er zijn zaken die ik aan/op mijn kleding wil aanpassen, cq nader wil bekijken.
1. De rugzak. Mogelijk overstapppen naar de Osprey. Deze zit wat meer naar de rug toe gemaakt.
2. Handdoek. Sneldrogende stof.
3. Zaklantaarn: toevoegen.
4. Regenjas. Is veel te zwaar. Een licht windjackje meenemen.
5. Slaapshirt met broek?

Gisterenavond de voetbalwedstrijd Turkije-Tsjechië. We keken in de stad Usak. De Turken maakten in de laatste 20 minuten drie doelpunten en winnen met 3-2. Gaan naar de finales.

Direct na afloop veel vuurwerk, auto’s in grote files claxonnerend door de stad. Harde muziek. Duurde tot ongeveer 01 uur. Daarna was het rustig en konden wij aan onze slaap beginnen.

Dinsdag 17 juni
Vanmorgen afscheid genomen van Bets die me 10 dagen heeft vergezeld.

Ze reist met de bus van Usak naar Izmir en vliegt vandaar naar Amsterdam. Bets, ik heb jouw aanwezigheid bijzonder op prijs gesteld. Je hebt me weer wat kracht meegegeven voor het volgende deel. Het was reuze gezellig. Hartelijk dank daarvoor.

Ik ga alleen verder……

De eenzaamheid is geen sinecure. Ook al omdat ik geen Turks spreek is het alleen zijn lastig. Ik ben geheel op mezelf terug geworpen. Dit alleen zijn voelt het ergst nu Bets vertrokken is.  Geen overleg, alleen de route zoeken, alleen op een kleine eenpersoonskamer in het hotel. Alleen, alleen….. Over enkele dagen zal ik weer in mijn oude ritme terug zijn hoop ik.

Het gebied voorbij Usak, dus richting Afyon is veel anders dan ervoor. Het landschap is relatief vlak met veel korenvelden. In de dorpen liggen de huizen wat verder uit elkaar met meer grond eromheen. Het begint hier ook welvarender te worden. Er zijn marmer- mijnen/fabrieken. Ik zie ook de z.g. therminal hotels. Ook hier komt het hete water uit de grond gespoten.

Veel oude benzine stations met bijbehorende gebouwen zijn verlaten. Vervangen door  grote nieuwe stations waaronder Shell. Ik heb 3 á 4 uur parallel aan de enige spoorlijn gelopen. Niet één trein gezien.

Vanavond een mooie ervaring gekend. In ben in een dorp om een slaapplek te zoeken die er niet was. Komt er een auto langs van de Jandarma = politie.

Ze screenen me en vragen of ik een toerist ben. Ik laat mijn “Ervoor” lezen. Ik moet instappen want ze willen me naar de bus brengen. De lijnbus Usak – Adana  wordt aangehouden en er wordt aangegeven dat ik er bij het volgende dorp uitmoet. Omdat daar een slaapplek is. Goede ervaringen met de politie. Zonder de politie zou de chauffeur van de bus niet gestopt zijn.

‘s Avonds de wedstrijd Nederland – Roemenië. Wordt niet door de Turkse televisie uitgezonden.

Herhaling ‘s nachts om 01.00 uur. Dan slaap ik al.

Woensdag 18 juni
Maandagavond heb ik met Bets een recapitulatie gemaakt van onze slaapplekken.
Van de 11 nachten hebben we er 6 in hotels geslapen. De andere 5:
—Bij een imam en de burgemeester.
—Bij een handelaar en zijn invalide vrouw. Kinderverlamming. 2 mooie dochters waar zij bijzonder trots op waren.
—In een gasten verblijf. De inwoners van het dorp kwamen uit Roemenië.
—Bij een herder.
—Bij een leraar engels.

Het verblijf in het gastenverblijf en bij de herder verliep erg stroef. Wij waren moe en de mensen spreken alleen maar Turks. Maar goed, we hebben goed gegeten en geslapen en dat allemaal voor niks.

Ik begon nog wel eens over wat vergoeding maar ik zou er ruzie over krijgen. Dus laat ik het verder maar zo.

Ik zit op een terras in Afyon. Geniet van Baklava met koffie. Het is 30 graden en er staat een heerlijke bries.

Heb vandaag VVV-werk gedaan. Geklommen naar een kasteel. Ruim 500 treden. Blijkt een ruïne te zijn. Wel gerestaureerd. Vervolgens 2 musea. Het hoofdkwartier van Ataturk en een archeologisch museum. Tenslotte door het Atatürk park gewandeld in het centrum van Afyon.

Allemaal prachtig maar ik moet dit niet meer doen. Het is erg toeristisch en het voegt voor mij niets toe. Ik moet me goed inlezen zodat ik die zaken kan bezoeken die voor mij interessant zijn.

Het zoeken van een slaapplek in de dorpen is interessant. Ik ga eerst naar een theehuis waar ik altijd thee krijg. Dan haal ik mijn “Ervoor” tevoorschijn. Nou zijn de mensen hier allemaal islamiet. We zijn dus broers van elkaar en daar moet je voor zorgen. Dus als ik geen slaapplek heb dan zullen ze er alles aandoen om een oplossing te vinden.

Donderdag 19 juni
Vannacht diaree gehad. Daardoor erg veel vocht verloren. De volgende ochtend ziek. Opgelapt door de polikliniek in het ziekenhuis in Afyon. Daarnaast 3 soorten pillen.

Weer langzamerhand begonnen met wandelen.

Na 3 dagen weer advies gevraagd bij een arts in een andere stad. Die meldde dat ik verkeerde medicijnen had en schreef 3 geheel andere voor. Na 3 dagen besloot ik dat het lichaam het nu maar zelf zou moeten kunnen hetgeen goed uitpakte. De smaak was er nog niet en er was nog druk op de darmen maar allengs beterde het.

Ik moet toegeven dat ik ook erg onrustig met die medicijnen ben omgegaan. Ik heb geen ervaring met medicijnen. Voor het volgende traject er toch meer aandacht aan besteden. Overleggen met mijn huisarts.

Door die diaree moest ik mijn plannen wijzigen. Ik kan niet in een dorp overnachten want dan moet ik mee-eten en daar wil ik even rustig aan mee doen. Morgen dus met de bus naar Aksehir. Vanuit het hotel wandelen zodat ik bescherming heb voor het geval het toch weer misgaat.

Wat mij reuze opvalt is de enorme militaire/politiemacht. Ook hier in Afyon is een groot terrein met een geweldige bewaking. Ook zijn er enkele kleinere kampen. Maar steeds met bewaking. Maar die kampen kunnen ook gewoon op het platte land staan.

Jongere kinderen dromen ervan om militair te mogen worden. Ik heb er enkele gesproken. Jongens hé.

Ze hebben dan status, een goed salaris, kleding en voeding. Ik vraag me af waar dat machtsvertoon goed voor is. Of is Turkije ook hierin 50 jaar achter.

Waarom zijn alle [oudere] vrouwen in Turkije toch zo dik?

Niet alleen op het platteland maar ook in de stad.

Vallen Turkse mannen soms op dikke vrouwen? Zoals Nederlanders op slanke vrouwen vallen?

Vrijdag 20 juni
De diaree is afgenomen. Vanaf vanmorgen 8 uur tot 13.00 uur geen last meer gehad. Ik neem vandaag een vrije dag en blijf in de buurt van mijn hotel. De bediening in het hotel praat nauwelijks met mij ook al omdat ze alleen maar Turks spreken. Er is wel een gast die met me begaan is. Spreekt engels. Hij adviseert me om 2 dagen rust te nemen voor het herstel wat ik ook doe; gisteren en vandaag.

Gisteren toch 15 km gelopen en vandaag 20 km. Het gaat vooruit.

Op een terras ontmoet ik een jonge turk afgestudeerd aan de universiteit en werkloos Heeft vrouw en kind. Wil graag in Europa komen werken maar ziet geen mogelijkheden; weet niet hoe hij het aan moet pakken. Bovendien is zijn vrouw ziek. Hij geeft mij zijn privé gegevens en vraagt me om contact op te nemen wanneer ik thuis komen. Ik neem me voor dit ook te doen. Heb met hem te doen.

Ook deze turk waarschuwt me voor de gevaren in Turkije. Niet wandelen in de nacht, geen lift nemen en de telefoon aan laten staan. Is ie soms wat angstig? Heeft het ook iets te maken met zijn twijfels in zijn privé leven? Natuurlijk zijn er gevaren maar die zijn er in Nederland ook. Bovendien ben ik er zelf nog bij.
[Dreigende] gevaren ontwijken. Goed opletten!!
De binnenlanden in en via de theehuizen is een weg die safe is. In de grote steden hotels nemen.

Elke turk die ik spreek en die dan ook nog eens Engels of Duits spreekt gelooft vast dat Nederland de EK Voetbal cup wint. Ook Turks sprekende mensen geloven erin.
Ik kijk samen met de turken de wedstrijden van het Turkse elftal hetgeen erg op prijs wordt gesteld. Consumpties volop.
Over hun eigen team, Turkije dus, hebben ze geen al te hoge verwachtingen.
We zullen zien wat ze vanavond doen want dan moeten ze tegen Kroatië spelen. 

Zaterdag 21 juni
Gisteren zat ik in Afyon in een groot park. Wel 100 bij 50 meter. Speeltuin voor de kleintjes, spelletje back gammon, rummicup met een inzet van 25 liras cent. Tafeltjes onder de bomen, krantje lezen. Veel thee. 

Een geweldig ontspannende gebeurtenis. Nou is het weer altijd 30 graden of meer dus dat nodigt wel uit. Honderden mensen, vooral mannen.

Jongeren die met elkaar plezier maken, ouderen die, vaak alleen, stilletjes zitten te genieten. Het geschal van de imam doet niemand iets.  Ik realiseer me dat hij al even bezig is en ik het nu pas merk. Ik raak er gewoon aan gewend!

Gisteren, op mijn vrije dag, ben ik ook naar de kapper geweest.
Knippen, wassen, schouders masseren voor 10 liras = € 6,–.
In Nederland betaal ik € 20,– zonder wassen. Een enorm verschil. Turkije is op veel gebieden erg goedkoop t.o.v. Nederland. Ik noem: kleding, apotheek, supermarkt, auto’s etc. Maar vergeet niet…..de turken verdienen ook veel minder.

Als onderdeel van onze cultuur zijn in Europa onze kerken. Ze vertellen ons veel hoe mensen in het verleden en heden leefden/leven.
Hier in Turkije is niet één kerk meer te vinden. Alleen moskees. En die kom je niet in. Ook niet als ik erom vraag.
In Turkije was vroeger ook een christelijke cultuur met heel veel kerken. Ze zijn allemaal gesloopt of omgebouwd naar moskees.

Ik zit nu in het gebied tussen Afyon en Aksehir. Opeens wordt ik regelmatig gevraagd of ik Frans spreek. In deze regio zijn veel turken naar Frankrijk vertrokken om er te werken en weer teruggekeerd zijn.

Ik ben nog steeds op zoek waar de turken vandaan komen die in Nederland werken of gewerkt hebben.

Zondag 22 juni
Wat betreft mijn bacterie infectie is er na 3 dagen nog geen echte verbetering. Geen diaree meer maar ik voel me nog geen 100%. Ga naar de poli in Aksehir.
Ik krijg geheel nieuwe medicijnen voorgeschreven?? waaronder ook een antibacterie pil. Ik krijg het kaartje van dr. Gursel Gurpinar. Spreekt Duits. Als het niet goed gaat mag ik hem bellen. Ook op zijn privé nummer en zolang ik in Turkije ben. Een bijzondere innemende man. Schat hem op 45. Hij is voor mij een aanspreekpunt in deze voor mij toch wel onzekere dagen.

Vandaag een taxi genomen naar Ortakoy. Op zondag rijden er geen mini bussen. Wilde het Aksehir meer eens gaan bekijken. Ik schat het meer op ongeveer 200 vierkante kilomater. Nagenoeg opgedroogd. Ongelofelijk wat een vlakte. Helemaal in het midden ligt dan nog wat water. Wat een tegenvaller.

Ondanks mijn bacterie ellende vandaag toch 25 km gelopen. Het voelde goed.
Ook ’s avonds weer lekker gegeten in een door het hotel aanbevolen restaurant.

Martha, mijn vrouw gebeld. Wordt morgen 70 jaar. We wensen elkaar nog vele jaren in een goede gezondheid toe. De kinderen en kleinkinderen komen juist binnen voor het verjaardagsfeestje. Het doet toch wat pijn. Eigenlijk moet ik er thuis bij zijn. Maar ja……het loopt nu eenmaal zo.

Het is toch wat hoor met die posterijen in Turkije. Mijn reisverslagen zijn allemaal pas na 12 dagen in Nederland. De post wordt eerst verzameld. Daarna verstuurd naar een klein regionaal kantoor. Daar weer verzamelen en doorsturen naar een landelijk centrum. De post blijft zo hier en daar enkele dagen liggen. Verzamelen heet dat.
De verslagen van de eerste 3 dagen zijn nog helemaal niet aangekomen.

Maandag 23 juni
Het is zo rond Aksehir weer volop landbouwgebied. Ook papaver?? Nakijken. De boeren bedienen zich van een bijzondere boerenkar. Voorop 2 zitplaatsen en de motor in het midden. Stuur erop en rijden maar. Simpel. En hard dat die krengen gaan. Op de grote weg wel 60 km per uur schat ik zo in.

De taxichauffeur [van gisteren] zocht mij vanmorgen nog op in het park vlak bij het hotel waar ik lekker thee zat te drinken. Hij had liggen slapen en zou mij op de terugweg oppikken wanneer ik moe zou zijn. Ik zij hem dat dat niet nodig zou zijn. Hij praat veel en hard maar spreekt en verstaat alleen maar Turks. Wilde 30 liras. Mensen erom heen want dit was leuk. Ik maar tegengas geven en hij steeds harder praten.
Hij verlaagde zijn vraagprijs naar 20 liras. Ik  heb hem tenslotte maar 10 liras gegeven. Als een speer was ie weg. Hij had tot 19.00 uur liggen slapen en ik was al om 17.00 uur thuis.!!!

Ik wil nog eens wat schrijven over het afscheid nemen van een dorp of stad waar ik enkele dagen heb gebivakkeerd. Balikesir, Usak, Afyon, Aksehir. Het afscheid nemen doet altijd weer pijn.
Ik heb leuke mensen leren kennen, relaties gelegd; een goede slaapplek gevonden Ik heb het goede restaurant gevonden; het theehuis waar ik was voor de thee en het dagboek bijwerken.
Maar zo gaat dat met een pelgrimmer. Morgen ga ik richting Konya. De laatste grote stad voordat ik naar Nederland terugkeer. Nog één keer van al die goede zaken genieten.

Overigens valt dat afscheid zwaarder naarmate de tocht vordert.
Toen ik eind mei startte had ik dat gevoel niet of nog niet.

Om een bacteriële besmetting te voorkomen hieronder 4 waarschuwingen. Al was het alleen al voor mezelf.
— eet geen ongewassen fruit.
— eet geen onverpakte zaken zoals ijs bijvoorbeeld.
— ga [warm] eten in goede restaurants.
— alleen water gebruiken uit gesloten flessen. Behalve in de bergen. 

Dinsdag 24 juni
Ik ontmoette gisterenavond een Turk die al 30 jaren in Duitsland werkt. Was hier om zijn vader te gedenken die 2 jaren geleden was overleden.
Hij vertelde dat de sociaal democraten momenteel aan het bewind zijn. Ze willen de scheiding tussen de staat en de kerk opheffen. Deze scheiding was door Atatürk in 1923 tot stand gebracht. Hij denkt dat het de toetreding tot de EU zal tegen werken. Maar wellicht willen zij dat ook wel. Ze willen een sterke islamitische staat aldus de Turk. Ook vertelde hij dat de turken die in Nederland werken veelal komen uit de plaatsen en de gebieden: Afyon-Cay-Bolvatin-Emerdag. Het midden westen dus.
Soms gehele dorpen tegelijk. Een kleine volksverhuizing dus.

Op de kaarten die ik thans gebruik staan vaak  de kleinere dorpen niet op vermeld. Wanneer ik kaarten zou kunnen krijgen [ik vond ze nog niet] van b.v. 1:200.000 dan zou me dat een veel beter beeld geven. Nodig om een slaapplek te vinden.

Na mijn terugkomst zal ik toch eens langs gaan bij het Turks Verkeersbureau.

Vorig jaar lag de temperatuur in deze tijd zo rond de 40 graden. Soms zelfs boven de 50 graden. Ik was er beducht voor dat het dit jaar weer zo zou zijn. Het tegendeel blijkt waar. Tijdens mijn gehele tocht lag de temperatuur zo rond de 30 graden. Prachtig wandelweer.

Vrouwen zijn voor mij slecht toegankelijk gebleken. Mijn begroetingen worden niet of nauwelijks beantwoord. Ze kijken gewoon de andere kant op. Ik vroeg eens naar de weg. Kreeg gewoon geen antwoord. Steeds wordt naar de man verwezen. Ik zie de vrouwen eigenlijk ook nauwelijks. Ze werken op het land of zijn thuis privé bij elkaar. Als een boer met vrouw en kinderen naar of van het land gaat dan zwaaien allen behalve de vrouw.

Woensdag 25 juni
Konya. Mijn eerste daad is een bezoek aan de Sint Paulus kerk. Het is de enige kerk in Konya. Alle andere kerken zijn verwoest of verbouwd tot moskee. De kerk is gerestaureerd en ziet er goed uit en omsloten door een groot hoog stevig hekwerk. Pas na 3x bellen laat een zuster mij binnen. Paulus heeft 3 reizen naar het westen gemaakt. De eerste liep via Konya.
Een van mijn gastheren van een eerdere slaapplek vertelde me dat de route die ik loop door de Amerikanen de “Sint Pauls route” wordt genoemd en veelal per auto wordt gereden.
Wist Herman Post hier al van?
Paulus van Tarsus heeft samen met Barnabas het christelijk geloof vanuit Konya [Iconio] verkondigd. Paulus is in het jaar 67 vermoord.

Er zijn in Konya veel moskeeën. Vele tientallen, wellicht honderd of meer. De gebeden van de imam, die 5x per dag over de stad worden uitgedragen, worden centraal geregeld. Ook voor de gehele regio. De imams van de diverse moskeeën leiden alleen de diensten in hun eigen moskee en hebben de zorg voor de gelovigen. Direct na het gebed van de “centrale imam” schuifelen de oudere mannen de moskee in. Dus 5x per dag. Jongeren gaan niet meer naar de moskee tot groot verdriet van de ouderen en de imam.

Vandaag ook de route verkend die ik in september met mijn broer Nico zal lopen. De route uit een grote stad is altijd moeilijk te vinden. Je moet het je zo voorstellen: je staat in hartje Amersfoort en wilt naar Bunschoten wandelen. Je hebt geen goede kaart. Vragen……. Maar het is duidelijk welke weg wij hebben te gaan richting Silifke.

Ik heb nu circa 850 km. afgelegd. Dus nog 550 km te gaan. Ongeveer 3 weken. In grote steden is het toch steeds oppassen geblazen hoor. Ik zit vanavond te eten en de ober meldt dat er een “map” is van bijzondere bezienswaardigheden in en rond Konya. Leuk voor morgen dacht ik; mijn laatste dag.

Een assistent ober neemt mij mee naar een achteraf straatje; naar een tapijtwinkeltje. Gelijk 4 man om me heen. Die “map” bleek de folder van de Toerist Information te zijn die ik al had. Ik had de grootste moeite om de winkel uit te komen.

Donderdag 26 juni
Op het eerste gezicht ben ik morgenochtend aangewezen op een taxi om om 07.30 uur op het vliegveld Konya Airport te kunnen zijn. Dat wordt erg duur omdat het vliegveld erg ver van de stad Konya afligt.

Ik ga kijken of het per trein of bus kan. Bij het treinstation spreken ze alleen Turks en ik zag dat deze mogelijkheid de factor nul had. Ik had al eerder vastgesteld dat de spoorwegen niets was.
Op naar het busstation. Er zijn 3 soorten:
De tram, maar die gaat niet naar het vliegveld.
De lijnbus ook niet.
Blijft over de minibus. Gaan allemaal naar de Otogar Terminalli. Of ze vandaar uit ook naar het vliegveld gaan krijg ik er niet uit. De otogar en het vliegveld liggen beiden buiten de stad en in dezelfde richting. Of de minibussen ook al ’s-morgens om 07.00 uur rijden. Niemand weet het.
Ik geef het op en bestel een taxi.

Konya heeft weinig cultureels overgehouden uit het verleden behalve de moskeeën. Er zijn wel een aantal musea en ik bezocht er twee, de inhoud is summier. De stad is “hollands” schoon. ‘s Nachts trekken vele schoonmaakauto’s en groepen schoonmakers door de stad. Wel heeft Konya veel grote en kleine parken. Een hele grote, vlak naast de Alaaddan Mosque, met alleen maar petunia’s.

Vrijdag 27 juni
Terugreis naar Nederland. Eerst van Konya naar Istanboel en daarna door naar Amsterdam. ‘s Middags om 16.30 uur sta ik volgens planning op Schiphol.

Op dinsdag 16 september a.s., wanneer de hitte in Turkije voorbij zal zijn, vertrek ik weer om mijn tocht naar de Syrische grens voort te zetten. Medio oktober 2008 zal ik daar aankomen.